Włoskie inspiracje w kulturze polskiej 3105-WI-SP

Po wstępnych uwagach na temat dawnego podróżopisarstwa, a także samego zjawiska podróży oraz źródeł je ilustrujących (diariusze, korespondencja, instrukcje, sprawozdania dyplomatyczne, zapiski osób świadczących usługi na trasie, rachunki, albumy studentów; sztambuchy, nagrobki) przyjdzie czas na lekturę i komentowanie włoskich wrażeń i ewentualnych inspiracji, jakie były udziałem przedstawicieli kolejnych generacji przybyszy z Rzeczypospolitej.
Oto przykładowe tematy:
Staropolska moda edukacyjna; podróże akademickie do Bolonii, Padwy i Rzymu (Zbigniew i Jerzy Ossolińscy, Maciej Vorbek-Lettow, Hieronim Morsztyn, Stanisław Borkowski).
Dyplomacja – początki: Erazm Ciołek, Jan Ocieski, Stanisław Reszka; Stanisław Miński (Sposób odprawowanie poselstwa); wjazdy Jerzego Ossolińskiego i Michała Kazimierza Radziwiłła (poselstwa obediencyjne, „dwór Rzymski” – trudności, ceremoniał, relacje dyplomatyczne i prywatne, ikonografia).
Grand Tour alla polacca (Maciej Rywocki, Jakub Sobieski, Jan Heidenstein, Bartłomiej Nataniel Wąsowski, Teodor Billewicz, Jan Kossowski, Krzysztof Zawisza, August Moszyński); stereotypy kreowane w podróży (reagowanie na krajobraz, ludzi, rozwiązania instytucjonalne; na sztukę, zabytki, budowle).
Pierwsze przewodniki po Italii (Andrzej Wargocki, 1610; Franciszek Cezary, 1614; Delicyje ziemie włoskiey 1665).
Podróż jako tradycja kulturowa – itineraria kolejnych generacji intelektualistów: pisarzy, artystów, uczonych, polskich i obcych (August Moszyński, Dziennik podróży do Francji i Włoch; Johann Wolfgang von Goethe, Podróż włoska (Italienische Reise, 1816–1817); Michał Wiszniewski, Podróż do Włoch, Sycylii i Malty; Ferdinand Gregorovius, Wędrówki po Włoszech (1856–1877); Paweł Muratow, Obrazy Włoch (1911); Karel Capek, Listy z podróży (lata 20-te XX w.); Predrag Matvejevic, Brewiarz śródziemnomorski; tegoż, Inna Wenecja).
- Podróże do Włoch w twórczości literackiej:
a) Polscy romantycy i pozytywiści
Mickiewicz, Słowacki; Norwid, Sienkiewicz, Konopnicka, Lenartowicz, Żeromski;
b) Współczesne konfrontacje:
Jarosława Iwaszkiewicza (Nowele włoskie, 1947; Śpiewnik włoski, 1974), Jana Parandowskiego (Mój Rzym, 1959; Godzina śródziemnomorska,1949; Książka o Sycylii, 1956); Zbigniewa Herberta (Barbarzyńca w ogrodzie, 1962); Wojciecha Karpińskiego (Pamięć Włoch, 1982) i Jarosława Mikołajewskiego (Rzymska komedia, 2012).