Przedmiot i metody historii sztuki 3105-LPM-W13
Wykład stanowi próbę zwięzłej prezentacji, w porządku
historyczno-teoretycznym, sposobów pojmowania przedmiotu,
celów poznawczych i metod wyjaśniania (rozumienia),
charakterystycznych dla historii sztuki jako wyodrębnionej
dyscypliny. W trakcie wykładu ukazana zostanie geneza
historii sztuki jako gałęzi humanistyki, przeanalizowane
zostaną koncepcje „przedmiotu” historii sztuki, a także
zaprezentowane podstawowe metody i cele, stawiane tej
dyscyplinie w świetle różnych dyrektyw badawczych. Wykład
obejmuje dzieje historii sztuki w XIX i XX wieku, wskazując
także na związki historii sztuki (oraz na kluczowe odrębności) z
krytyką artystyczną oraz teorią sztuki i estetyki ostatnich dwu
stuleci. Podczas prezentacji poruszanej problematyki
szczególna uwaga zostanie zwrócona na kwestie budowania
schematów oceny oraz konstruowania modeli historycznego
rozwoju sztuk plastycznych. Ponadto poruszone zostaną
problemy kluczowych zagadnień dla metod historii sztuki w
kontekście dyskusji nad ekspresją, obrazem, stylem,
znaczeniem.
Metody prowadzenia zajęć:
wykład
Rodzaj przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Celem wykładu jest wprowadzenie słuchacza w historię
podstawnych kategorii historii sztuki jako dyscypliny
humanistycznej: zapoznanie go z historycznie zmiennymi
modelami analizy dzieła sztuki, z historią koncepcji
„wytworu”, „dzieła sztuki”, „wytworu artystycznego”,
„przedmiotu estetycznego” jako proponowanych
historycznie przedmiotów badania w historii sztuki, a
także prezentacja najważniejszych celów poznawczych,
stawianych historii sztuki. Uczestnik zajęć ma
uporządkowaną wiedzę ogólną z zakresu historii sztuki,
obejmującą dzieje, teorię i metodologię dyscypliny,
również w odniesieniu do aktualnych osiągnięć. Słuchacz
zdobywa podstawową wiedzę o miejscu historii sztuki w
systemie nauk, poznaje jej przedmiotową i
metodologiczną odrębność jako dyscypliny
humanistycznej, zdobywa podstawowe umiejętności
analityczne, pozwalające czytać i analizować wybrane
teksty metodologiczne. Posługuje się podstawowymi
ujęciami teoretycznymi, paradygmatami badawczymi i
pojęciami historii sztuki w konkretnych badaniach
historycznych. Uczy się także krytycznie odróżniać i
oceniać różne modele interpretacji i aksjologii w historii
sztuki, ukazane w powiązaniu z estetyką i teorią sztuki
konkretnej epoki.
Absolwent zna, rozumie i potrafi:
K_W11 – fundamentalne powiązania historii sztuki z
innymi dziedzinami nauki, jak historia, filozofia,
antropologia, wiedza o kulturze, religii i literaturze
absolwent potrafi:
K_U03 – wykorzystywać posiadaną wiedzę w zakresie
posługiwania się szczegółowymi ujęciami teoretycznymi,
paradygmatami badawczymi i pojęciami historii sztuki w
typowych sytuacjach profesjonalnych
Kryteria oceniania
Forma zaliczenia:
egzamin pisemny
Kryteria oceniania:
Egzamin złożony z pięciu pytań, odnoszących się do
zagadnień poruszanych na wykładzie. Za każde pytanie
można uzyskać maks. 10 pkt. Warunkiem zaliczenia jest
uzyskanie przynajmniej 26 pkt. z całego egzaminu
Literatura
Pojęcia, problemy, metody współczesnej nauki o sztuce. Dwadzieścia sześć artykułów uczonych europejskich i amerykańskich. Wybrał, przekłady przejrzał, wstępem opatrzył Jan Białostocki, Warszawa 1976.
J. Białostocki, Historia sztuki wśród nauk humanistycznych, Wrocław 1980.
H. R. Jauss, Dzieje sztuki i historia, „Pamiętnik Literacki” 1984, nr 75, s.257-290.
Perspektywy współczesnej historii sztuki. Antologia przekładów „Artium Quaestiones”, re. M. Bryl. P. Juszkiewicz, P. Piotrowski, W. Suchocki, Poznań 2009.
W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć. Sztuka – Piękno – Forma – Twórczość – Odtwórczość – Przeżycie estetyczne, Warszawa 1975.
R. Wollheim, Art and its Objects, Harmondsworth 1968.
J.-J. Wunenburger, Filozofia obrazów. Przeł. Tomasz Stróżyński, Gdańsk 2011.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: