Wprowadzenie do nauki o mediach 3007-M1A2WM
Podjęte będą następujące tematy:
- Krótka historia mediów: (ze szczególnym uwzględnieniem mediów polskich oraz wydarzeń historycznych i politycznych). Przedmiot badań i główne problemy nauki o mediach. Kłopoty terminologiczne. Pojęcie "nowe media". Prehistoria środków masowego przekazu. Krótka historia prasy. Rola przełomów technologicznych w historii mediów.
- Panorama współczesnych mediów: organizacja i rodzaje mediów, korporacje, grupy interesów, mechanizmy określające rynek mediów. Rodzaje badań rynku mediów. Uzależnienie rynku mediów od deklarowanych potrzeb odbiorców. Typy klasyfikacji współczesnych mediów. Media publiczne i prywatne. Media lokalne, regionalne, narodowe i globalne. Zasada konkurencji. Niezależność a polityczne ambicje mediów. Procesy konwergencji mediów. Instytucje nadzorujące działania mediów (Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji) oraz prawodawstwo w zakresie funkcjonowania mediów (m.in. Ustawa Prawo Prasowe) i inne dokumenty regulacyjne (Karta Etyczna Mediów, Kodeks Etyki PR).
- Media w komunikacji społecznej: zakres komunikowania społecznego, jego środki i formy. Modele komunikacji. Terminy medioznawcze: fakt medialny, globalna wioska, agenda setting, priming, framing, gatekeeping, społeczeństwo informacyjne, ekonomia uwagi itp.
- Media społecznościowe: charakterystyka działania, zasięgi, zmiany w komunikacji, genologia. Współczesne szanse i zagrożenia związane z mediami: nowe trendy w dziennikarstwie związane z rozwojem technologicznym i zmianami społecznymi.
- Z punktu widzenia odbiorcy: odbiorca w przestrzeni mediów (zjawiska typu: bańka filtrująca, echo chamber, slaktywizm itp.). Badania odbioru mediów. Czytelnik - widz - odbiorca - uczestnik mediów interaktywnych. Kierunki rozwoju interaktywności. Zmieniająca się rola gatekeepera. Nowa publiczność. Psychologia mediów. Uzależnienia od mediów: FOMO.
- Współczesne kompetencje medialne (media literacy) i krytyczne myślenie: weryfikowanie źródeł informacji; klasyfikacja wiarygodności faktów i opinii; odczytywanie obrazów, liczb, wykresów, map; szanse i zagrożenia wizualizacji danych.
- Współczesne techniki dezinformacyjne: od clickbaitu, botyzacji po fake newsy, false newsy, deep fake'i, dezinformację i wojnę hybrydową; zjawiska, metody badań; przeciwdziałanie na poziomie personalnym i instytucjonalnym.
- Fact-checking i inne inicjatywy na rzecz poprawy komunikacji w sieci; współczesne narzędzia do weryfikowania informacji w sieci.
Szczegółowe zagadnienia i tematy poruszane w trakcie wykładu mogą zostać zmodyfikowane w zależności od prowadzącego i zainteresowań oraz preferencji grupy.
Rodzaj przedmiotu
Tryb prowadzenia
Założenia (opisowo)
Koordynatorzy przedmiotu
W cyklu 2024Z: | W cyklu 2023Z: |
Efekty kształcenia
Po ukończeniu kursu student:
- opisuje rynek mediów, posługując się różnymi kryteriami i metodami badawczymi;
- potrafi przedstawić skróconą historię mediów;
- odróżnia i charakteryzuje różne modele komunikacji i teorie mediów;
- zna i charakteryzuje podstawowe terminy z zakresu nauk o mediach i komunikowaniu
- odróżnia i charakteryzuje technologie medialne, rozumie zasadę konwergencji;
- wie, jak korzystać z informacji przekazywanych przez media i umie je krytycznie analizować;
- korzysta z narzędzi ułatwiających poznawanie nowych trendów w mediach;
- rozumie relacje miedzy mediami, polityką, biznesem i kulturą;
- zna zagrożenia związane z rozprzestrzenianiem zwodniczych informacji w sieci, zna narzędzie ułatwiające weryfikację treści.
Kryteria oceniania
Podstawą oceny jest obecność na wykładach (dopuszczalna jest 1 nieusprawiedliwiona nieobecność) i udzielenie poprawnych odpowiedzi w krótkim, pisemnym teście z treści wykładu oraz/lub krótka praca koncepcyjna odnosząca się do podejmowanych na wykładzie tematów.
Nadprogramowe usprawiedliwione nieobecności należy zaliczyć w sposób wskazany przez osobę prowadzącą zajęcia.
Podstawa: Regulamin studiów na Uniwersytecie Warszawskim:
a. pkt. 17 par. 2,
b. pkt. 5 par. 17,
c. par. 33.
Zasady korzystania z narzędzi SI
1. Jeśli osoba studiująca chce (na potrzeby pracy zaliczeniowej lub prac cząstkowych) skorzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, musi:
a. uzyskać na to zgodę osoby prowadzącej zajęcia,
b. uzgodnić z osobą prowadzącą zajęcia cele i zakres wykorzystania narzędzi sztucznej inteligencji.
2. Osoba studiująca nie może korzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, aby redagować prace w języku polskim, chyba że osoba prowadząca zajęcia się na to zgodzi.
3. Jeśli osoba studiująca wykorzysta narzędzia sztucznej inteligencji:
a. bez zgody osoby prowadzącej zajęcia lub
b. w sposób z nią nieuzgodniony,
osoba prowadząca zajęcia stosuje procedury analogiczne do tych stosowanych w procedurze antyplagiatowej. Procedury te opisała Uniwersytecka Rada ds. Kształcenia w uchwale nr 14.
Podstawa:
1. Uchwała nr 170 Rady Dydaktycznej dla kierunków studiów: filologia bałtycka, filologia klasyczna i studia śródziemnomorskie, filologia polska, filologia polskiego języka migowego, kulturoznawstwo – wiedza o kulturze, logopedia ogólna i kliniczna, slawistyka, sztuka pisania, sztuki społeczne z dnia 27 lutego 2024 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia na Wydziale Polonistyki
2. Uchwała nr 98 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 8 grudnia 2023 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia
3. Uchwała nr 14 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 13 lipca 2020 r. w sprawie wytycznych dotyczących standardów i procedur postępowania w przypadku przygotowywania prac zaliczeniowych i dyplomowych z naruszeniem prawa na Uniwersytecie Warszawskim.
Praktyki zawodowe
Nie są przewidziane.
Literatura
- Bauer Zbigniew, „Dziennikarstwo wobec nowych mediów", Kraków 2009.
- Goban-Klas Tomasz, „Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu", Warszawa-Kraków 2001.
- Kita Barbara, „Między przestrzeniami. O kulturze nowych mediów", Kraków 2003.
- „Kody McLuhana. Topografia nowych mediów", Red. Anna Maj, Michał Derda-Nowakowski, Katowice 2009.
- Kunczik Michael, Zipfel Astrid, „Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu", Warszawa 2000.
- Mich, Włodzimierz. „Prolegomena do historii komunikacji społecznej - tom 2. Badanie historii komunikacji", Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2014.
- Manovich Lev, „Język nowych mediów", Warszawa 2006.
- Marshall McLuhan, „Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka", Warszawa 2004.
- „Media". Red. Edyta Banaszkiewicz-Zygmunt, Warszawa 2000 (Leksykon PWN).
- „Media masowe w systemach demokratycznych. Teoretyczne problemy i praktyczny wymiar komunikowania politycznego". Red. Bogusława
Dąbek-Ostrowska, Wrocław 2003.
- McQuail Denis, „Teoria komunikowania masowego", Warszawa 2008.
- Michalczyk, Stanisław, „Teoria komunikowania masowego. Skrypt dla studentów dziennikarstwa i komunikacji społecznej", Katowice: Uniwersytet Śląski, 2019.
- Mrozowski, Maciej. „Przenikanie mediów", Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2019.
- Pisarek Walery, „Wstęp do nauki o komunikowaniu", Warszawa 2008.
- Sartori Giovanni, „Homo videns. Telewizja i post-myślenie", Warszawa 2005.
- „Słownik wiedzy o mediach", Red. Edward Chudziński, Warszawa 2007.
- Wallace Patricia, „Psychologia Internetu", Warszawa 2001.
---
The Handbook Of Journalism Studies, red. Karin Wahl-Jorgensen, Thomas Hanitzsch, Routledge, 2009; https://
centreforjournalism.co.uk/sites/default/files/richardpendry/Handbook%20of%20Journalism%20Studies.pdf.
The Data Journalism Handbook 1: https://datajournalism.com/read/handbook/one
The Data Journalism Handbook 2: https://datajournalism.com/read/handbook/two
Verification Handbook For Disinformation And Media Manipulation: https://datajournalism.com/read/handbook/verification-3
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: