Neografia łacińska 3700-CW25-CS
Studenci pracować będą na kopiach łacińskich rękopisów wczesnonowożytnych (przede wszystkim szesnasto- i siedemnastowiecznych), a w pewnym zakresie również starych druków. Korzystać będą także z prezentacji multimedialnych, ukazujących ciekawe źródła i ich najważniejsze elementy. Ich zadaniem będzie zapoznanie się z systematyką źródeł, charakterystycznymi cechami różnych duktów pisma oraz systemem skrótów (brachygrafia), by w oparciu o tę wiedzę odczytać tekst źródłowy. Otrzymają najważniejsze informacje z zakresu kodykologii, dyplomatyki, chronologii oraz metodologii edycji źródeł wczesnonowożytnych. Udoskonalą swoją znajomość języka łacińskiego, zapoznając się z charakterystycznymi cechami łaciny nowożytnej.
Rodzaj przedmiotu
Założenia (opisowo)
Efekty kształcenia
Student w zakresie wiedzy:
- ma podstawową wiedzę o neografii i edycji źródeł wczesnonowożytnych
- ma podstawową wiedzę o zjawiskach historyczno-językowych, zachodzących w łacinie od starożytności po czasy nowożytne
Student w zakresie umiejętności:
- umiejętnie korzysta ze słowników i wszelkich materiałów pomocniczych
- zna podstawowe skróty stosowane w zapisie tekstów późnośredniowiecznych i wczesnonowożytnych
- potrafi odczytać proste wczesnonowożytne łacińskie teksty drukowane i rękopiśmienne
Student w zakresie kompetencji społecznych:
- ma świadomość ograniczonego zakresu własnej wiedzy i umiejętności
- postrzega potrzebę ciągłego dokształcania się i podnoszenia kompetencji zawodowych zwł. przez pogłębianie biegłości językowej; elastycznie wyznacza kierunki własnego rozwoju
Kryteria oceniania
Na ocenę końcową wpływ mają frekwencja, aktywność na zajęciach i oceny z prac pisemnych
Literatura
1. Aleksander Gieysztor, Zarys dziejów pisma łacińskiego, Warszawa, 1973
2. Władysław Semkowicz, Paleografia łacińska, Kraków, 2002
3. Jan Słowiński, Rozwój pisma łacińskiego w Polsce XVI –XVIII wieku. Studium paleograficzne, Lublin, 1992
4. Karol Górski, Zarys dziejów pisma łacińskiego w Polsce (od w. XVI), “Archeion”, 1969, t. 51, s. 117-126
5. Karol Górski, Neografia gotycka – podręcznik pisma neogotyckiego XVI-XXw., Toruń, 1960
6. Józef Szymański, Nauki pomocnicze historii, Warszawa, 2004
7. Słownik łacińsko-polski, red. M. Plezia, Warszawa 1998
8. Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko – polski, Sandomierz, 2013
9. Janusz Sondel, Słownik łacińsko-polski dla prawników i historyków, Kraków 2005
10. Adriano Cappelli, Dizionario di abbreviature latine ed italiane, Milano, 1995
11. J. G. Th. Graesse, F. Benedict, H. Plechl, S. Plechl, Orbis latinus oder Verzeichniss der lateinischen Benennungen der bekanntesten Städte etc. ..., Braunschweig, 1972
12. Bronisław Włodarski (red.), Chronologia polska, Warszawa, 2016
UWAGA: Powyższe zestawienie ma charakter orientacyjny. Szczegółowe informacje dotyczące obowiązujących lektur będą podawane przed kolejnymi zajęciami.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: