Seminarium dziedzinowe - humanistyczne 3700-AL-SEMHUMa

Seminarium Dziedzinowe Humanistyczne to jedno z dwóch obowiązkowych dla wybranej ścieżki kształcenia seminariów dziedzinowych.) SDH jest wyjątkową formą edukacyjną w ramach Wydziału “Artes Liberales” i zarazem eksperymentem dydaktyczno-badawczym bez precedensu i analogii w polskiej przestrzeni akademickiej. Zajęcia prowadzone są przez zespół aż siedmiorga prowadzących, z rotującym podziałem na podzespoły. Osoby uczestniczące w zajęciach zostaną podzielone na trzy grupy. Większość spotkań będzie realizowana w grupach ze zmieniającymi się prowadzącymi. Po trzech spotkaniach przewidujemy seminaria plenarne.
Każdy rok SDH poświęcony jest innemu tematowi przewodniemu, a istotą zajęć jest wspólnotowa, interdyscyplinarna lektura tekstów kultury, z uwzględnieniem wielości perspektyw – która to wielość odzwierciedlona jest zarówno w szerokim gronie prowadzących, jak i w ciągłej otwartości na dyskusje ze studentami w trakcie zajęć. Filarami zajęć jest: obecność, lektura zadanych tekstów, aktywność i interdyscyplinarność. Traktujemy te zajęcia zarazem jako umowę wzajemną, z jasno wytyczonymi regułami oceniania, ale także jako dobro wspólne, w które zarówno prowadzący, jak i studenci, wnoszą wartość dodaną w postaci pasji i chęci samokształcenia.
W roku akademickim 2024/2025 tematem przewodnim będzie kultura lat 60. i 70. XX wieku. Chcielibyśmy, żeby w poszczególnych blokach (trzy seminaria: historia, współczesność, codzienność) omawiać najważniejsze zjawiska kolejnych trzech lat każdej dekady. Dzięki temu mamy szansę na wielowymiarowy ogląd fenomenów życia tego wyjątkowego dwudziestolecia.
Jednym z najpoważniejszych kłopotów w myśleniu współczesnego człowieka o dziełach sztuki powstałych w przeszłości jest ustalenie relacji między własnym doświadczeniem życiowym a doświadczeniami, jakich doznawali/mogli doznawać bezpośredni adresaci tych dzieł.

Trudność ta jest zwielokrotniona, jeżeli dyskutujemy o dziełach sztuki słowa.
Przyczyniło się do tego radykalne zmniejszenie w dzisiejszej kulturze roli mówienia/czytania i wyobrażania sobie w stosunku do oglądania.
W Polsce dodatkowo rozpad kanonu edukacyjnego (w zakresie obligatoryjnych lektur) ogromnie utrudnił znajdowanie wspólnych znaków kultury odbiorcom należącym do różnych pokoleń. Jeśli chodzi zaś o sztuki wizualne, brak systematycznej edukacji w tym zakresie sprawia, że pomimo pozornej bliskości i dostępności obrazów we współczesnej kulturze umiejętność ich interpretacji pozostaje znikoma. Mało znana jest także historia sztuki, nawet tej niedawnej, tworzonej kilka dekad wcześniej. W związku z tym potrzeba wielkiej wyrozumiałości i wysiłku, żeby z pożytkiem konfrontować ze sobą doświadczenia nawet dwóch kolejnych generacji.

Jednym z zadań seminarium jest próba przekonania uczestników, iż mechaniczne używanie współczesnego systemu wartości i współczesnego doświadczenia kulturowego przy interpretacji dawnych dzieł w niczym nie wzbogaca naszych własnych naukowych kompetencji. Przyczynić się natomiast do tego może otwarcie na poznanie minionych systemów kultury, będących odbiciem ówczesnych sieci zależności społecznych, a często też zapowiedzią ich zmian.

Uwolnienie się od naturalnej skłonności do oglądania wszystkiego z punktu widzenia bieżącej chwili nie jest łatwe, a możliwe tylko w ograniczonym stopniu.

Dodajmy, że przyszłość jest tak nieprzewidywalna, iż warto założyć, że nasza teraźniejszość może się okazać bezradna wobec nowych wyzwań. Pamięć różnych kulturowych wcieleń zwiększa nasze „bezpieczeństwo ewolucyjne”.

SEMINARIAPLENARNE:

Rolą seminarium plenarnego, odbywającego się w ramach danego bloku tematycznego po trzech zajęciach grupowych, jest podsumowanie trzech poprzednich spotkań, a także poszerzenie ich tematyki poprzez zaproponowanie wspólnej lektury tekstów artystycznych wcześniej nieomawianych. Seminarium plenarne prowadzą studenci, przy czym każda z trzech grup studenckich wyłania po jednej osobie prowadzącej seminarium plenarne w imieniu grupy. Wyłoniony w ten sposób zespół (zgłoszony we wskazanym przez koordynatora SDH terminie) komunikuje się następnie między sobą i przedstawia ogółowi Sem-hum (znowu: za pośrednictwem koordynatora Sem-hum) zestaw proponowanych tekstów kultury wraz z poleceniem. Zestaw ten musi być tematycznie związany z tekstami omawianymi na wcześniejszych zajęciach danego bloku tematycznego. Każde seminarium plenarne stanowi bowiem swoiste zwieńczenie i domknięcie każdego bloku.