Nowożytne korzenie współczesnej dyplomacji 3700-AL-NKD-qDP
Tematem zajęć będą wybrane aspekty dyplomacji nowożytnej i współczesnej. Poszczególne zajęcia przeplatać będą perspektywę historyczną (głównie w zakresie historii społecznej i kulturowej dyplomacji nowożytnej) oraz nawiązania do współczesnych struktur i praktyk dyplomatycznych. Celem tego zabiegu będzie zwrócenie uwagi na użyteczność interdyscyplinarnego i diachronicznego podejścia do analizy kulturowych, społecznych i prawnych aspektów dyplomacji.
Przewodnikiem po instrumentarium nowożytnego dyplomaty będą głównie źródła polskie i weneckie, a także nowożytne traktaty dyplomatyczne, w tym m. in. autorstwa Krzysztofa Warszewickiego, zawierający liczne wzmianki na temat wzorca osobowego, przygotowania i cech idealnego dyplomaty, stosowanych zasad protokolarnych i praktyki funkcjonowania ówczesnych poselstw. Podczas zajęć zostaną też zaprezentowane ujęcia i koncepcje dotyczące dyplomacji nowożytnej, wypracowane w ramach new diplomatic history i odzwierciedlone w proponowanych lekturach.
Poszczególne zajęcia poświęcone zostaną: (I) rodzajom dyplomacji (publiczna i kulturalna, konsularna, dwu- i wielostronna); (II) strukturom dyplomatycznym (pracownicy misji, ich rodzaje i rangi, dyplomaci de facto); (III) instrumentarium dyplomatycznemu (protokół, korespondencja, prawo dyplomatyczne), w tym „miękkim” umiejętnościom przydatnym w pracy nowożytnego (i współczesnego) dyplomaty do praktycznej realizacji otrzymanych wytycznych; (IV) wartościom i celom działania (wzorzec osobowy, przeciwdziałanie konfliktom, praca na rzecz kształtowania przyszłości) oraz (V) komunikacji międzykulturowej w dyplomacji (opisy realiów państwa przyjmującego, rola pośredników kulturowych).
Aktywny udział w zajęciach może oznaczać konieczność poświęcenia ok. 2 godzin tygodniowo na przygotowanie się, tj. łącznie ok. 60 godzin (nie licząc samych zajęć).
Rodzaj przedmiotu
Założenia (opisowo)
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Odniesienie do kierunkowych efektów uczenia się dla przedmiotu:
Po ukończeniu kursu Student/-ka:
K_W01 zna podstawową terminologię nauk humanistycznych i rozumie ich rolę kulturze
K_W05 zna podstawowe metody analizy i interpretacji tekstów kultury
K_W07 zna najważniejsze metody badań interdyscyplinarnych
K_U02 potrafi dokonać analizy dzieł sztuki oraz tekstów naukowych i materiałów źródłowych za pomocą odpowiednich narzędzi badawczych
K_U07 potrafi przygotować prace pisemne uwzględniające elementarne wymogi stawiane pracom akademickim
K_U10 potrafi przygotować wystąpienie ustne uwzględniające potrzeby odbiorców
K_K03 jest gotów do poznawania nowych metod badawczych
K_K09 jest gotów do zrozumienia dziedzictwa kulturowego i różnorodności kulturowej
Kryteria oceniania
Do zaliczenia zajęć wymagane są:
1) aktywny udział w zajęciach, w tym udział w dyskusji i/lub przygotowanie referatu (prezentacji) na temat głównych tez określonej lektury (40% wagi oceny końcowej);
2) przedstawienie pracy pisemnej (eseju) o objętości 1000-1500 słów związanego z tematyką zajęć (po ustaleniu tematu i zakresu pracy z prowadzącym – 30% wagi oceny końcowej) – do końca sesji letniej;
3) przygotowanie pracy pisemnej o objętości ok. 500-1000 słów – analizy działań dyplomatycznych komunikowanych publicznie przez MSZ wybranego państwa w okresie obejmującym semestr, uwzględniającej wiedzę o strukturach, formach i praktykach dyplomatycznych nabytą w czasie zajęć (30% wagi oceny końcowej) – do końca sesji letniej;
– po uzgodnieniu z prowadzącym możliwe jest przygotowanie jednego obszerniejszego tekstu o przekrojowym charakterze w miejsce prac wskazanych w pkt (2) i (3).
Kryteria oceny obejmują: nabycie wiedzy z zakresu problemowego obejmującego tematykę konwersatorium, umiejętność dogłębnej i krytycznej lektury analizowanych tekstów, oryginalność i trafność wyrażanych opinii, rzetelność w zakresie referowania tez wskazanych publikacji, jasność i zwięzłość przygotowywanych wypowiedzi (referatów, prezentacji itp.), elegancję i komunikatywność wypowiedzi pisemnych i ustnych.
Literatura
Bibliografia cyklu konwersatoriów obejmuje poniższe pozycje, które będą wykorzystywane jako konteksty do dyskusji prowadzonej podczas poszczególnych zajęć lub jako inspiracje do prac zaliczeniowych.
Literatura obowiązkowa:
• Ebben M. i Sicking L. (red.), Beyond Ambassadors. Consuls, Missionaries, and Spies in Premodern Diplomacy, Leiden: Brill, 2021.
• Fletcher C., Diplomacy in Renaissance Rome. The Rise of Resident Ambassador, Cambridge: Cambridge University Press, 2015.
• Nahlik S., Narodziny nowożytnej dyplomacji, Wrocław: Zakład Naukowy Imienia Ossolińskich, 1971.
• Przyboś A. i Żelewski R. (red.), Dyplomaci w dawnych czasach. Relacje staropolskie z XVI-XVIII stulecia, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1959 (wybór).
• Warszewicki K., O pośle i poselstwach, Warszawa: s. n.,1935.
• Wójcik Z. (red.), Polska służba dyplomatyczna XVI-XVIII w., Warszawa: PWN, 1966.
Literatura uzupełniająca:
• Antunes C. “Early Modern Business Diplomacy: an Appraisal”, Diplomatica 2 (2020): 20-27.
• Berridge G.R., “Notes on the Origins of the Diplomatic Corps: Constantinople in the 1620”, Discussion Papers in Diplomacy 92 (2004): 1-20.
• Biedermann Z., Gerritsen A. i Riello G. (red.), Global Gifts and the Material Culture of Diplomacy in Early Modern Eurasia, Cambridge: Cambridge University Press, 2019.
• Davis J.C. (red.), Pursuit of Power: Venetian Ambassadors' Reports on Spain, Turkey, and France in the Age of Philip II, 1560–1600, New York: Harper, 1970.
• De Vivo F., “How to Read Venetian Relazioni”, Renaissance and Reformation / Renaissance et Réforme 34/1-2 (2011): 25-59.
• Dursteler E.R. “The Bailo in Constantinople. Crisis and Career in Venice’s Early Modern Diplomatic Corps”, Mediterranean Historical Review 16/2 (2001): 1-29.
• Ghobrial J.-P.., The Whispers of Cities: Information Flows in Istanbul, London, and Paris in the Age of William Trumbull, Oxford: Oxford University Press, 2013.
• Gregorowicz D. i Boccolini A., Diplomats and Diplomacy in the Early Modern Polish-Lithuanian Commonwealth (XVII Century), Viterbo: Sette Città, 2021 [Eastern European History Review 4 (2021)].
• Gregorowicz D., “Final Reports of Papal Diplomats as a Cultural Message: The Case of the Polish-Lithuanian Commonwealth”, Legatio. The Journal for Renaissance and Early Modern Diplomatic Studies, 1 (2017): 5-32.
• Gürkan E.S. “Mediating Boundaries: Mediterranean Go-Betweens and Cross-Confessional Diplomacy in Constantinople, 1560–1600”, Journal of Early Modern History 19/2-3 (2015): 107-128.
• Helmers H., “Public Diplomacy in Early Modern Europe. Towards a New History of News”, Media History 22 (2016): 401-420.
• Hocking B., Melissen J., Diplomacy in the Digital Age, Clingendael Report, 2015.
• Iordanou I., Venice’s Secret Service. Organising Intelligence in the Renaissance, Oxford: Oxford University Press, 2019.
• Kołodziejczyk D., “Semiotics of Behavior in Early Modern Diplomacy: Polish Embassies in Istanbul and Bahçesaray”, Journal of Early Modern History 7/3-4 (2003): 245-256.
• Koskenniemi M., The Gentle Civilizer of Nations. The Rise and Fall of International Law 1870–1960, Cambridge: Cambridge University Press, 2009.
• Lamal N. i Van Gelder K., “Addressing Audiences Abroad: Cultural and Public Diplomacy in Seventeenth-Century Europe”, The Seventeenth Century 31 (2001): 367-387.
• Leira H. i Neumann I.B., “The Many Past Lives of the Consul” [w:] J. Melissen i A.M. Fernandez (red.), Consular Affairs and Diplomacy, Leiden: Nijhoff, 2011, ss. 223-246.
• Litwin H., Chwała Północy. Rzeczpospolita w polityce Stolicy Apostolskiej 1598–1648, Warszawa: PIW 2018.
• Mattingly G., Renaissance Diplomacy. New York: Cosimo Classics, 2008 (oryg. 1955).
• McCluskey P., “An Ottoman Envoy in Paris: Süleyman Ağa’s Mission to the Court of Louis XIV, 1669”, The Journal of Ottoman Studies 48 (2016): 339-356.
• Okano-Heijmans M., “Change in Consular Assistance and the Emergence of Consular Diplomacy” [w:] J. Melissen i A.M. Fernández (red.), Consular Affairs and Diplomacy, Leiden: Nijhoff, 2011, ss. 21-41.
• Orłowski T., Protokół dyplomatyczny: ceremoniał & etykieta, Warszawa: PISM 2010.
• Osiander A., “Sovereignty, International Relations, and the Westphalian Myth”, International Organization 55/2 (2001): 251-287.
• Pedani M.P., “The Sultan and the Venetian Bailo. Ceremonial Diplomatic Protocol in Istanbul” [w:] R. Kauz, G. Rota i J.P. Niederkorn (red.), Diplomatisches Zeremoniell in Europa und im Mittleren Osten in der frühen Neuzeit, Wien: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 2009, ss. 287–299.
• Pedani M.P. “Venetian Consuls in Egypt and Syria in the Ottoman Age”, Mediterranean World 18 (2006): 7-21.
• Przyboś A. (red.), Wielka legacja Wojciecha Miaskowskiego do Turcji
w 1640 r., Warszawa: PWN, 1985.
• Rothman E.N., Brokering Empire. Trans-Imperial Subjects between Venice and Istanbul, USA: Ithaca-London: Cornell University Press, 2012.
• Rothman E.N., The Dragoman Renaissance. Diplomatic Interpreters and the Routes of Orientalism, Ithaca: Cornell University Press, 2021.
• Sowerby T. i Hennings J. (red.), Practices of Diplomacy in the Early Modern World c. 1410-1800, London: Routledge, 2017.
• Sutor J., Korespondencja dyplomatyczna, Warszawa: Elipsa, 2017.
• Taylor K., “Matters Worthy of Men of State: Ethnography and Diplomatic Reporting in Sixteenth-Century Venice”, Sixteenth Century Journal, LI/3 (2020), 741-762.
• Tremml-Werner B., Goetzee D., “A Multitude of Actors in Early Modern Diplomacy”, Journal of Early Modern History 23 (2019): 407-422.
• Walaszek A. (red.), Trzy relacje z polskich podróży na Wschód muzułmański w pierwszej połowie XVII w., Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1980.
• Watkins J., “Towards a New Diplomatic History of Medieval and Early Modern Europe”, Journal of Medieval and Early Modern Studies 38/1 (2008): 1-14.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: