Ciało, maszyna, nieskończoność – arcydzieła filozofii XVII wieku. Cogito naprzeciw algorytmu 3700-AL-CMN-qMF

Przeczytamy teksty, które uformowały metody poznawania samych siebie i myślenia o świecie w nowożytności. Teksty napisane głównie w wieku XVII, gdy kształtowała się nowoczesna relacja między ciałem i umysłem, starożytną cywilizacją, chrześcijańską ekonomią zbawienia, a dynamiką rozwoju nauki. Odczytamy w detalach, krok po kroku, jak badano stosunki między ciałem i myśleniem, co znaczy kartezjańskie „cogito ergo sum”/„myślę więc jestem”.
Postawimy pytanie, na ile algorytmy są w myśleniu antropomorficzne. Obserwując, na co dzień jak rozwija się sztuczna inteligencja, zanurzymy się w lekturze kultowych tekstów o rozumie, myśleniu, nowoczesnym podmiocie, osobie, o relacji między tym, co duchowe, cielesne i naukowe. Podejmiemy zakład Pascala – co znaczy grać sobą o wszystko. Przypomnimy najważniejsze barokowe metafory porównujące ludzi do mechanizmów, próbując zrozumieć, jaki autorzy mieli problem z ciałem, jak mierzyli otaczającą umysł rzeczywistość. Zderzymy, w duchu baroku, same arcydzieła kultury, uzupełniając fragmenty filozoficznych tekstów powstałymi równolegle sztukami Szekspira i Moliera. Wskrzesimy ten obfity malowniczy czas pełen sprzeczności, wspaniałej muzyki i dzieł sztuki, która wraz z filozofią drążyła wielkie sprawy, określając miejsce człowieka w przyrodzie i pozycję ciała wobec wszystkich praw. Przyjrzymy się inteligencji człowieka-maszyny zanim zaczęła stawać się sztuczna. Chcąc lepiej pojąć, na czym polega uczenie maszynowe za pomocą sieci neuronowych oraz gdzie widać granice możliwości procesorów, sięgniemy do źródeł nowożytnej teorii poznania i opisu życia zmuszającego człowieka do podejmowania dramatycznych decyzji.