Techniki komunikacji interpersonalnej 3322-TKOMI-OG

Komunikujemy się ze sobą w rozmaity sposób – poza powiedzeniem, że to a to do dyspozycji mamy różne inne techniki komunikacji, takie jak tzw. mówienie nie wprost, czy też wskazywanie czegoś gestem lub dawanie do zrozumienia wyrazem twarzy. Zgodzić się z kimś na przykład można, mówiąc lub pisząc: „Zgadzam się!”, „Zgoda!”, „Wyrażam zgodę...” czy stosując mniej bezpośrednie formuły, skrócone – takie jak „OK” – lub rozbudowane – takie jak „Tak, oczywiście, jesteśmy w tej sprawie jednomyślni.”, potoczne – takie jak „Pewnie, zróbmy tak!” – lub bardziej oficjalne „Niech tak właśnie będzie!”. Ponadto, aby się z kimś zgodzić, można użyć gestu i w odpowiedni sposób pokiwać głową lub ruszyć ręką.
Wiedza na temat dostępnych technik komunikacyjnych tkwi w samym języku naturalnym, w którego zasobie słownikowym są m. in. takie jednostki jak: powiedzieć, że_, dać do zrozumienia, że_, zwrócić uwagę na to, że_ , zasugerować, że_, zasygnalizować, że_ czy wskazać, że_.
Celem zajęć jest prezentacja poszczególnych technik komunikacji interpersonalnej z perspektywy różnych paradygmatów badawczych, takich jak psychologia czy socjologia, i ich porównanie z badaniami stricte językoznawczymi oraz wnioskami z przeprowadzanych na zajęciach próbnych analiz wybranych jednostek języka.

Tryb prowadzenia

(brak danych)

Efekty kształcenia

Poszerzenie wiedzy na temat technik komunikacji interpersonalnej, metod ich opisu oraz teoretycznych podstaw i praktycznych sposobów ich rozróżniania.
Rozwój umiejętności komunikacyjnych.
Zwiększenie świadomości mechanizmów komunikowania i kompetencji związanych z kształtowaniem aktów komunikacji.

Kryteria oceniania

Ocena na podstawie obecności na zajęciach i wykonania zadań na zaliczenie.

Praktyki zawodowe

nie

Literatura

• Adler Ronald B., Rosenfeld Lawrence B., Proctor II Russel F. (2006): Relacje interpersonalne. Proces porozumiewania się, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań.
• Argyle Michael (2001): Psychologia stosunków międzyludzkich, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
• Austin John Langshaw (1993): Mówienie i poznawanie: rozprawy i wykłady filozoficzne, PWN, Warszawa.
• Berne Eric (2004): W co grają ludzie. Psychologia stosunków międzyludzkich, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
• Bogusławski Andrzej (2004a): Remarks on Quotative ‘saying’, „Studies in Polish Linguistics”, nr 1, s. 29-45.
• Bogusławski Andrzej (2004b): Do teorii czasownika powiedzieć, „Polonica”, nr XXXIV, s. 113-129.
• Bojar Bożenna (1978): Polskie czasowniki dotyczące procesów informacyjnych (Elementy metainformacji w tekstach języka naturalnego) [w:] Siatkowski Janusz, red.: Studia językoznawcze. Semantyka i składnia. Streszczenia prac doktorskich III, Ossolineum, Wrocław, s. 7-43.
• Chojak Jolanta (2006): Semantyka i składnia czasowników oznaczających reakcje słowne, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa.
• Danielewiczowa Magdalena (1996): O znaczeniu zdań pytajnych w języku polskim. Charakterystyka struktury tematyczno-rematycznej wypowiedzeń interrogatywnych, Wydawnictwo UW, Warszawa.
• Goffman Erving (2000): Człowiek w teatrze życia codziennego, Wydawnictwo KR, Warszawa.
• Greń Zbigniew (1994): Semantyka i składnia czasowników oznaczających akty mowy w języku polskim i czeskim, SOW, Warszawa.
• Grice Herbert Paul (1968): Logika i konwersacja, „Przegląd Humanistyczny” nr 6/1977, s. 85-99.
• Grochowski Maciej (1994): O znaczeniach wybranych predykatów oznaczających uchylanie tajemnicy [w:] Acta Universitatis Nicolai Copernici. Filologia Polska, t. XLIV, s. 71-80.
• Leathers Dale G. (2007): Komunikacja niewerbalna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
• Łaziński Marek (1997): Opozycja czasowników mówić — powiedzieć w języku polskim. Analiza leksykalna i aspektowa [w:] Grzegorczykowa Renata, Zaron Zofia, red.: Semantyczna struktura słownictwa i wypowiedzi, Wydawnictwo UW, Warszawa.
• Paduczewa J. (1987): Presupozycje a inne typy informacji zdaniowej nie wyrażonej explicite, „Przegląd Humanistyczny” nr 6, s. 93-110.
• Peas, A. (1993): Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów, Wydawnictwo Gemini, Kraków.
• Pisarek Walery (2008): Wstęp do nauki o komunikowaniu, Warszawa, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.
• Pisarkowa Krystyna (1986): O komunikatywnej funkcji przemilczenia, „Zeszyty Prasoznawcze”, nr 1, s. 25-34.
• Sadowski Bogdan (2007): Biologiczne mechanizmy zachowania się ludzi i zwierząt, PWN, Warszawa.
• Saussure Ferdinand de (2002): Kurs językoznawstwa ogólnego, PWN, Warszawa.
• Wierzbicka Anna (1973): Akty mowy [w:] Mayenowa Maria Renata, red.: Semiotyka i struktura tekstu, Ossolineum, Wrocław.
• Wierzbicka Anna (1987): English Speech Act Verbs: A semantic dictionary, Academic Press, California.
• Zawisławska Magdalena (1997): Czasowniki ujawniania tajemnicy we współczesnej polszczyźnie [w:] Grzegorczykowa Renata, Zaron Zofia, red.: Semantyczna struktura słownictwa i wypowiedzi, Wydawnictwo UW, Warszawa, s. 199-213.

Więcej informacji

Więcej informacji o poziomie przedmiotu, roku studiów (i/lub semestrze) w którym się odbywa, o rodzaju i liczbie godzin zajęć - szukaj w planach studiów odpowiednich programów. Ten przedmiot jest związany z programami:

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

Strona przedmiotu 3322-TKOMI-OG w USOSweb