Wykład monograficzny II stopień - językoznawstwo (fińska) 3320-LMF12-WMJ

Po ukończeniu zajęć absolwent:
- zna i rozumie w pogłębionym stopniu specyfikę przedmiotową i metodologiczną językoznawstwa fińskiego, w szczególności związaną z problematyką zdań bezpodmiotowych, konstrukcji modalnych i dyrektywnych (K_W01)
- zna i rozumie w pogłębionym stopniu zjawiska zachodzące w obszarach języka, zna terminologię używaną w jego opisie, ma pogłębioną wiedzę o metodologii badań nad językiem i kierunkach badań w językoznawstwie, związanych z omawianymi zagadnieniami (K_W02)
- zna i rozumie w pogłębionym stopniu miejsce fennistyki w systemie nauk oraz jej przedmiotowe i metodologiczne powiązania z innymi dyscyplinami naukowymi (K_W06)
- zna i rozumie w zaawansowanym stopniu gramatykę, stylistykę oraz historię języka fińskiego , jego złożoność i historyczną zmienność jego znaczeń (K_W07)
- potrafi (z wykorzystaniem różnych źródeł i sposobów) samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i użytkować informację niezbędną do udziału w zajęciach oraz formułować na tej podstawie krytyczne sądy, dąży do ciągłego rozwoju kompetencji zawodowych (K_U01)

Szczegółowe efekty kształcenia:
Po ukończeniu zajęć student:
- zna i umie posługiwać się podstawowymi pojęciami i terminami z zakresu referowanych na wykładzie zagadnień
- rozumie zagadnienia dotyczące grzeczności i takich aktów mowy jak pochwała
- zna problematykę zdań bezpodmiotowych, umie wyróżniać funkcje passivum i osoby generycznej
- rozumie specyfikę konstrukcji o charakterze dyrektyw i konstrukcji życzeniowych
- potrafi rozróżniać różne typy modalności
- rozumie specyfikę aspektu w języku fińskim i potrafi ją odnieść do kategorii aspektu w języku polskim
- zna rzadsze sposoby tworzenia formacji słowotwórczych w języku fińskim.

Warunkiem przystąpienia do egzaminu jest uzyskanie zaliczenia z wykładu po obu semestrach.
Egzamin ustny końcowy.

Buncler, Anna. 2008. Ekspansja formy tzw. jednoosobowego passivum w funkcji 1. osoby liczby mnogiej w języku fińskim. Acta Philologica 34, s. 124-130.
Buncler, Anna. 2009. Finitywna forma passivum w języku fińskim oraz jej odpowiedniki w języku polskim. Praca doktorska. Uniwersytet Warszawski.
Buncler, Anna. 2024. Tryb życzący i Kalevala. „Ja jestem dziki, bujny kwiat / Żywiołu nieokiełznanego!” – Oblicza romantyzmu, s. 246-258.
Biskupska, Anna. 2018. Verbi verbistä. Puolan ja suomen johdetun verbileksikon merkitysrakenteen vertailua. Praca doktorska. Uniwersytet w Helsinkach.
Etelämäki, Marja – Haakana, Markku – Halonen, Mia. 2013. Keskustelukumppanin kehuminen suomalaisessa keskustelussa. Virittäjä 4, s. 460–493.
Flint, Aili. 1980. Semantic Structure in the Finnish Lexicon: Verbs of Possibility and Sufficiency. Helsinki: SKS.
Iso suomen kielioppi (ISK). 2004. Auli Hakulinen (toim.). Helsinki: SKS, s. 1169-1637. http://kaino.kotus.fi/visk/etusivu.php
Laitinen, Lea. 1995. Nollapersoona. Virittäjä 3, s. 337-358.
Larjavaara, Matti. 1999. Kieli, kohteliaisuus ja puhuttelu. Kielikello 2.
Lauranto, Yrjö. 2012. Optatiivirakenne ja direktiiviksi kieliopillistuminen. Puhe ja kieli 4, s. 183–216.
Lauranto, Yrjö. 2013. Suomen kielen imperatiivi – yksi paradigma, kaksi systeemiä. Virittäjä 2, s. 156-200.
Lauranto, Yrjö, 2021. Suomen kielen olla-verbillinen tilalausekonstruktio: yleisistä olosuhteista subjektiiviseen tuntemukseen. [w:] L. M. Heikkol, G. Paulsen, K. Wojciechowicz & J. Rosenberg (red.) Språkets funktion: Juhlakirja Urpo Nikanteen 60-vuotispäivän kunniaksi. Åbo: Åbo Akademis förlag, s. 137-166.
Malmivaara, Terhi. 2004. Luupää, puupää, puusilmä. Näkymiä sananmuodostuksen analogisuuteen ja bahuvriihiyhdyssanojen olemukseen. Virittäjä 3, s. 347–363.
Shore, Susanna. 1986. Onko suomessa passiivia? Suomi 133. SKS.
Viertiö, Annastiina. 2000. Kuka paljastuu passiivin takaa? Kielikello 3.

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu 3320-LMF12-WMJ w USOSweb