Historia języka węgierskiego 3320-HJW5

Po zakończeniu zajęć student:
– prezentuje koncepcje pochodzenia języka węgierskiego,
– charakteryzuje mechanizmy zmian językowych,
– opisuje najważniejsze zabytki języka węgierskiego,
– opisuje najistotniejsze zmiany, jakie zaszły w systemie fonologicznym, morfosyntaktycznym oraz w leksyce,
– czyta teksty zapisane według dawnych zasad ortograficznych,
– rozpoznaje w tekstach dawne formy gramatyczne,
– rozróżnia słownictwo rodzime od zapożyczonego,
– rozpoznaje źródła zapożyczeń leksykalnych,
– wyjaśnia związek między rozwojem języka a rozwojem kultury narodowej,
– wskazuje podobieństwa i różnice w rozwoju języka węgierskiego i języka polskiego,
– korzysta ze słowników historycznych języka węgierskiego, korpusów historycznych węgierszczyzny oraz witryn językowych poświęconych historii języka węgierskiego,
– wykorzystuje wiedzę z zakresu gramatyki historycznej w praktycznej nauce języka węgierskiego,
– ma nawyk śledzenia współczesnych procesów i zjawisk zachodzących w języku.

absolwent zna i rozumie:
- w zaawansowanym stopniu zjawiska zachodzące w obszarach języka oraz terminologię używaną w opisie języka oraz rozumie jej źródła oraz zastosowania (K_W01)
- w stopniu zaawansowanym pojęcia z zakresu językoznawstwa ogólnego oraz gramatyki, stylistyki, historii języka kierunkowego/węgierskiego (KW_02)
- w sposób usystematyzowany metodologię badań nad językiem i kierunki badań w językoznawstwie (KW_03)
- w sposób usystematyzowany metodologię badań nad literaturą i kierunki badań w literaturoznawstwie (K_W06)

absolwent potrafi:
- posługiwać się w sposób zaawansowany ujęciami teoretycznymi, paradygmatami badawczymi i pojęciami właściwymi dla literaturoznawstwa i kulturoznawstwa (K_U02)
- samodzielnie zdobywać wiedzę i rozwijać swoje kompetencje badawcze kierując się wskazówkami opiekuna naukowego (K_U013)

Warunkiem otrzymania zaliczenia jest uzyskanie min. 51% punktów możliwych do zdobycia w trakcie trwania zajęć.
Metody oceny pracy studenta:
– praca na zajęciach oraz prace domowe – 50%
– końcowe zaliczenie ustne – 50%

Progi punktowe uwzględniane przy wystawianiu ocen:
51–60%: dostateczny
61–70%: dostateczny plus
71–80%: dobry
81–90%: dobry plus
91–100%: bardzo dobry

Literatura podstawowa:
Balázs Géza (red.): Magyar nyelv. Budapest 2005. 18–22. 49–70.

Literatura dodatkowa:
Bárczi Géza, Benkő Loránd, Berrár Jolán: A magyar nyelv története. Budapest 1989.
Gerstner Károly (red.): Kis magyar nyelvtörténet. Piliscsaba 2013.
Kiss Jenő, Pustai Ferenc: Magyar nyelvtörténet. Budapest 2003.
Bereczki Gábor: A magyar nyelv finnugor alapjai, Budapest 2003. 4–35.
Honti László: Mítoszok a magyar nyelv eredete körül. Nyelvtudományi Közlemények 101/2004. 137–151.
Maticsák Sándor: „A tízmillió nyelvész országa” – tények és tévhitek
a magyar nyelv eredetéről. Debreceni Szemle 26/2018. 240–257.
Madas Edit (red.): Látjátok feleim. Magyar nyelvemlékek a kezdetektől a 16. század elejéig. Budapest 2009.
Pawlas Szymon: Historia ortografii węgierskiej, Perfectum. Badania diachroniczne w Polsce III, red. Bożenna Bojar. Warszawa 2016. 33–48.
Simon Eszter: A restnök, a szaladár és a tevepárduc. Nyest.hu 2010.
Fejes László: Hány finnugor szó van a magyarban? Nyest.hu. 2010.
Záicz Gábor (red): Etimológiai Szótár. magyar szavak és toldalékok története. Budapest 2006.
Dömötör Adrienne: Nyelvtörténeti kérdések és válaszok a magyar mint idegen nyelv tanításában. THL2 2007, 1–2. 5–15.
É- Kiss Katalin: Anyanyelvünk állapotáról. Budapest 2004.

Zasoby internetowe wykorzystywane podczas zajęć:
Uralonet
Nyelvemlekek.oszk.hu
Ómagyar korpusz
The World Loanword Database

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu 3320-HJW5 w USOSweb