Sztuka w kulturze Hiszpanii 3305-SPIAŁ33

Wykład monograficzny poświęcony Historii sztuki hiszpańskiej zaczyna się od wstępu do Historii sztuki, który obejmuje różne definicje i rodzaje sztuki, jak Sztuki Piękne, Liberalne (Gramatyka, Retoryka, Dialektyka i Geometria; od wieku XV - Muzyka, Malarstwo, Architektura i Rzeźba), Stosowane zwane Przemysłowymi jak: Ceramika, Zdobnictwo, Sztuki Użytkowe (meble, wnętrzarstwo, ubiory), Złotnictwo, Tapicerstwo, Witraże, itp. oraz Sztuki Dekoracyjne polegające na umiejętności łączenia piękna formy z użytkowaniem produkowanych obiektów sztuki. W dalszym ciągu realizacji założeń programowych mowa jest o hiszpańskiej sztuce dwóch głównych epok prehistorycznych, tj. Epoki Kamienia (600.000 - 2.500 p.n.e.) i Epoki Metali (2500 p.n.e. do pierwszych czasów historycznych). Odnosząc się do Epoki Kamienia, wykład przedstawia kolejne etapy sztuki okresu paleolitu (początkowy, średni i zaawansowany), mezolitu i neolitu. Mówiąc o ostatnim okresie paleolitu, wykład nawiązuje do historii odkrycia ściennych malowideł w grotach Altamiry, położonych 35 km od Santander, które powstały prawdopodobnie w latach 15.000 i 12.000 p.n.e. W sztuce mezolitu pojawiają się po raz pierwszy figury ludzkie zarówno męskie jak żeńskie. Charakterystycznymi dla epoki neolitu są palafitos, tj. szałasy budowane na wodzie oraz słynne megality jak dolmeny czy menhiry, które występują w wielu rejonach Hiszpanii. W dalszym ciągu wykład przedstawia sztukę Epoki Metali, która obejmuje trzy okresy: Miedzi, Brązu i Żelaza. W Epoce Miedzi występują również dolmeny i menhiry, których przykładem są słynne groty o charakterze nekropolii - Cuevas de Menga y Viera (Antequera, Malaga). Innym charakterystycznym przykładem sztuki tego okresu są przedmioty ceramiczne (naczynia), natomiast przykładem sztuki Epoki Brązu są ludzkie figurki z brązu i monumentalne budowle wznoszone z kamiennych bloków: taulas, talayots i navetas. W dalszym ciągu wykład przewiduje: sztuki Epoki Kolonizatorów (fenicka, grecka, ludów iberyjskich; sztuka celtycka, celtoiberyjska, romańska), sztukę wczesnochrześcijańską (paleocristiano), sztukę wizygocką oraz sztukę muzułmańską obejmującą cztery okresy historyczne, a mianowicie: okres kalifatu (wiek VIII-XI), sztukę taifów (wiek XI), sztukę dynastii afrykańskich: almorawidów i almohadów (XI-XIV), sztukę nazari (XIV-XV), sztukę mozárabe (IX-XI) i sztukę mudejar (XII-XVI). W dalszym ciągu prezentowana jest sztuka preromańska i romańska oraz sztuka gotycka, która obejmuje swym zasięgiem trzy etapy: wiek XIII (okres wpływu Cystersów), wiek XIV (okres katedr Lewantu) oraz wiek XV (hiszpański styl izabelińsko - flamandzki "flamboyant"). W kolejnym stadium realizacji programu studenci poznają sztukę renesansu: architekturę, rzeźbę i malarstwo, manieryzm El Greco: motyw kobiety w jego malarstwie oraz hiszpański barok (architektura, malarstwo, rzeźba). Sporo miejsca poświęca się malarstwie XVII wieku (Velazquez, Ribera, Zurbaran, Murillo, Coello, Jordan) oraz rzeźbie (Gregorio Fernandez, Martinez Montanes, Alonso Cano, Pedro de Mena, Pedro Roldan, Francisco Salzillo). Dalsze wykłady obrazują architekturę i rzeźbę neoklasycyzmu (wiek XVIII), malarstwo wieku XVIII, sztukę współczesną Goi oraz sztukę hiszpańską na pograniczu wieków. Sztuka hiszpańska XIX wieku jest sztuką między tradycją a neoklasycyzmem (architektura i rzeźba). Na kolejnych wykładach studenci poznają romantycznych malarzy XIX wieku oraz sztukę hiszpańską na pograniczu modernizmu i symbolizmu. W dalszym stadium przechodzi się do architektury modernistycznej (Noucentisme), rozpatrywanej regionalistycznie oraz hiszpańskiej sztuki awangardowej XX wieku, której przykładem są oryginalne dzieła architektury Antoniego Gaudiego, kubizm w malarstwie Pablo Picassa, jego rysunki, collage, grafika, rzeźba i ceramika oraz hiszpański surrealizm Salvadora Dali. Na zakończenie mowa jest o innych kierunkach sztuki epoki XXI wieku.