Onomastyka ukraińska i polska 3222-52ON3K-N

Po ukończeniu kursu student:
1.wiedza
- zna i rozumie w pogłębionym stopniu badania z zakresu onomastyki ukraińskiej i polskiej (K2_W01)
- zna i rozumie w pogłębionym stopniu związek badań onomastycznych i ich złożone zależności z innymi dziedzinami nauki i dyscyplinami naukowymi takimi jak: historia kultury i społeczeństw, historia religii obszaru językowego polskiego i ukraińskiego, historia języka ukraińskiego/polskiego; zna i rozumie w pogłębionym stopniu historię kształtowania się polskiego i ukraińskiego systemu antroponimicznego oraz polsko-ukraińskich interferencji językowych odzwierciedlonych w imiennictwie obu języków (K2_W03)
2. umiejętności
- potrafi dobierać źródła z zakresu onomastyki polskiej i ukraińskiej, krytycznie i twórczo wykorzystywać zawarte w nich informacje (K2 _U01)
- potrafi stosować właściwe metody i narzędzia badawcze wykorzystywane w onomastyce, przygotowując prace pisemne lub wystąpienia ustne, dotyczące onomastyki polskiej i ukraińskiej (K2_U03)
- potrafi formułować i sprawdzać hipotezy związane z badaniami onomastycznymi (K2_U05)
- potrafi komunikować się na wybrane tematy z zakresu onomastyki polskiej i ukraińskiej ze zróżnicowanymi kręgami odbiorców (K2_U07)

3. kompetencje społeczne
- jest gotów do krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści z zakresu onomastyki polskiej i ukraińskiej
(K2_K01).

Warunki dopuszczenia do zaliczenia końcowego na ocenę:
- obecność na zajęciach
- projekt badawczy indywidualny (etymologizacja i analiza struktury wybranych jednostek antroponimicznych) w formie prezentacji.

Kryteria oceny końcowego zaliczenia pisemnego, którym jest test w formie zadań otwartych, sprawdzający nabyte wiadomości, przedstawione są w formie progów procentowych:

99% -100% - 5 !(ocena bardzo dobra z wykrzyknikiem)
96% - 98 % - 5 (ocena bardzo dobra)
87% - 95% - 4+ (ocena dobra plus)
78% - 86% - 4 (ocena dobra)
69% - 77% - 3+ (ocena dostateczna plus)
60% – 68% - 3 (ocena dostateczna)

Student ma prawo do 2 nieusprawiedliwionych nieobecności, każda następna wymaga złożenia usprawiedliwienia. Sposób odrabiania pozostałych nieusprawiedliwionych nieobecności wyznacza prowadzący.
Przekroczenie nieobecności usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych na 50% zajęć może być podstawą do niezaliczenia przedmiotu.

Zasady przystąpienia do zaliczenia poprawkowego:

W przypadku nieuzyskania zaliczenia do ostatnich zajęć w semestrze student ma prawo do uzyskania zaliczenia i oceny końcowej na takich samych zasadach w sesji podstawowej i poprawkowej.

Literatura obowiązkowa
Z. Kaleta, Nazwisko w kulturze polskiej, Warszawa 1998.
M. Malec, Imię w polskiej antroponimii i kulturze, Kraków
2001.
I. Mytnik. Antroponimia Wołynia w XVI-XVIII w., Warszawa
2010.
I. Mytnik, Imiennictwo ziemi chełmskiej w XVI-XVII wieku, Warszawa 2017; e-book 2019.
S. M. Medwid’-Pachomowa, Ewolucija antroponimnych
formuł u słowjans’kych mowach, Użhorod 1999.

Literatura uzupełniająca
Z. Kowalik-Kaleta., Staropolskie nazwy osobowe moty¬wo¬wane przez nazwy miejscowe, Wrocław 1981.
Z. Kowalik-Kaleta, Historia nazwisk polskich na tle spo¬łecz
nym i obyczajowym (XII–XV wiek), t. I, Warszawa 2007.
M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion
dwuczło¬nowych, Wrocław 1982.
Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod red. E. Rzetelskiej
Feleszko, Warszawa – Kraków 1998.
B. Raszewska-Żurek B., Kształtowanie się nazwisk rów¬nych
imionom w Polsce (wiek XIII–XVI),Warszawa 2006.
J. Rieger, Imiennictwo ludności wiejskiej w ziemi sanockiej i
prze¬myskiej w XV w., Wrocław 1977.
E. Rudnicka-Fira, Antroponimia Krakowa od XVI do XVIII
wieku. Proces kształtowania się nazwiska, Katowice 2004.
E. Rzetelska-Feleszko E., W świecie nazw własnych,
Warszawa–Kraków 2006.
W. Szulowska, Dawna antroponimia Mazowsza (XV–XVII w.),
Olsztyn 2004.
E. Wolnicz-Pawłowska, Osiemnastowieczne imien¬nic¬two
ukraińskie w dawnym województwie ruskim, Wrocław 1978.
E. Wolnicz-Pawłowska, W. Szulowska, Antroponimia
polska na kresach po¬łudniowo-wschodnich XV–XIX wiek,
Warszawa 1998.

P. P. Czuczka, Słowians’ki osobowi imena ukrajinciw. Istorykoetymolohicznyj słownyk, Uzhorod 2011.
I. Farion, Ukrajins’ki prizwyszczewi nazwy Prykarpats’koji
Lwiwszczyny kon. XVIII- pocz. XIX st. Z etymołohicznym
słownykom, Lwiw 2001.
R. J. Kersta, Ukrajins’ka antroponimia XVI st. Czołowiczi
najmenuwannja, Kyjiw 1984.

Słowniki
ESB — Bańkowski A., Etymologiczny słownik języka polskiego, t. I–II, Warszawa 2000.
SEM — Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich
nazw osobowych, cz. 1, Odapelatywne nazwy osobowe, opr.
A. Cieślikowa, przy współudziale J. Szymowej i K.
Rymuta, Kraków 2000; cz. 2, Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995; cz. 3,
Odmiejscowe nazwy osobowe, opr. Z. Kaleta, przy
współudziale E. Supranowicz i Janiny Szy¬mo¬wej oraz cz. 4,
Nazwy osobowe pochodzące od etników, opr. E. Supra¬nowicz,
Kraków 1997; cz. 5, Nazwy osobowe pochodzenia
niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997; cz. 6,
Nazwy heraldyczne, opr. M. Bobowska-Ko¬walska, Kraków
1995; cz. 7, Suplement.Rozwiązanie licznych zagadek
staropolskiej antroponimii, red. A. Cieślikowa, Kraków 2002.
Słowiańska onomastyka. Encyklopedia, t. I, pod red. E.
Rzetelskiej-Feleszko i A. Cieślikowej, Warszawa-Kraków
2002.
I. Mytnik, Słownik historyczno-etymologiczny antroponimów ziemi chełmskiej XVI-XVII wieku, Warszawa 2017.

ЕСУМ – Етимологічний словник української мови, red. О. С. Мельничук i in., т. І–ІV, Київ 1982–2004.

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu 3222-52ON3K-N w USOSweb