Onomastyka ukraińska i polska 3222-52ON3K-N
Tematyka proponowanych zajęć będzie dotyczyła takich zagadnień jak:
Przedmiot, historia i główne kierunki rozwoju onomastyki.
Teoria nazw własnych.
Historia badań nad antroponimią w Ukrainie i w Polsce. Antroponimia ukraińska i polska, ze szczególnym uwzględnieniem historii kształtowania się i charakterystyki poszczególnych kategorii nazewniczych.
Specyfika systemu antroponimicznego na ziemiach pogranicza i zagadnienie interferencji językowych odzwierciedlonych w imiennictwie tego terenu.
Etymologie nazw własnych.
Szacunkowa liczba godzin, które student powinien przeznaczyć na osiągnięcie zdefiniowanych dla przedmiotu efektów uczenia się – 60 godz. (2 ECTS):
godziny zorganizowane – 30 godz.
praca samodzielna studenta – 15 godz.
przygotowanie do końcowego zaliczenia –15 godz.
|
W cyklu 2024Z:
Przedmiot, historia i główne kierunki rozwoju onomastyki. Szacunkowa liczba godzin, które student powinien przeznaczyć na osiągnięcie zdefiniowanych dla przedmiotu efektów uczenia się – 60 godz. (2 ECTS): |
Założenia (opisowo)
Koordynatorzy przedmiotu
Rodzaj przedmiotu
monograficzne
Tryb prowadzenia
Efekty kształcenia
Po ukończeniu kursu student
zna i rozumie:
- w pogłębionym stopniu terminologię i metodologię badań onomastycznych (S1_W01)
- związek badań onomastycznych i ich złożone zależności z innymi dyscyplinami naukowymi takimi jak: historia, nauki o kulturze i religii (S1_W04)
- w pogłębionym stopniu psychologiczne podstawy funkcjonowania języka (S1_W05)
- w pogłębionym stopniu kluczowe zagadnienia związane z rozwojem i funkcjonowaniem współczesnego języka ukraińskiego w różnych dziedzinach (S1_W07)
- język ukraiński w mowie i piśmie zgodnie z wymaganiami określonymi dla poziomu co najmniej B2+ Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego (S1_W10);
umie:
- właściwie dobierać źródła z zakresu onomastyki ukraińskiej i polskiej, krytycznie i twórczo wykorzystywać i interpretować zawarte w nich informacje (S1 _U01)
- stosować właściwe metody i narzędzia badawcze
wykorzystywane w onomastyce, przygotowując prace pisemne lub wystąpienia ustne (S1_U04)
- komunikować się na tematy specjalistyczne z zakresu onomastyki ukraińskiej i polskiej ze zróżnicowanymi kręgami odbiorców (S_U10)
- komunikować się w mowie i w piśmie w języku ukraińskim zgodnie z wymaganiami określonymi dla poziomu co najmniej B2+ Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego (S1_U12);
jest gotów / gotowa do
- myślenia i działania w sposób przedsiębiorczy oraz inicjowania działań na rzecz interesu publicznego lub środowiska społecznego (S1_K02).
Kryteria oceniania
Warunki dopuszczenia do zaliczenia końcowego na ocenę:
- obecność na zajęciach
- bieżące przygotowanie i wykonywanie prac domowych, np. analizy językowej wybranych onimów (referat/prezentacja)
Kryteria oceny zaliczenia końcowego, którym jest przygotowanie projektu badawczego dotyczącego np. etymologizacji i analizy struktury wybranych jednostek antroponimicznych; przedstawienia historii kształtowania się wybranej kategorii antroponimicznej, przedstawione są w formie progów procentowych:
99% -100% - 5 ! (ocena bardzo dobra z wykrzyknikiem)
96% - 98 % - 5 (ocena bardzo dobra)
87% - 95% - 4+ (ocena dobra plus)
78% - 86% - 4 (ocena dobra)
69% - 77% - 3+ (ocena dostateczna plus)
60% – 68% - 3 (ocena dostateczna)
Student ma prawo do 2 nieusprawiedliwionych nieobecności, każda następna wymaga złożenia usprawiedliwienia. Sposób odrabiania pozostałych nieusprawiedliwionych nieobecności wyznacza prowadzący.
Przekroczenie nieobecności usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych na 50% zajęć może być podstawą do niezaliczenia przedmiotu.
Zasady przystąpienia do zaliczenia poprawkowego:
W przypadku nieuzyskania zaliczenia do ostatnich zajęć w semestrze student ma prawo do uzyskania zaliczenia i oceny końcowej na takich samych zasadach w sesji podstawowej i poprawkowej.
Literatura
Literatura rekomendowana
Белей O., Трансформація українського ономастикону посттоталітарного періоду на загальнослов’янському тлі, Wrocław 2007.
Купчинська З., Стратиграфія архаїчної ойконімії України, Львів 2016.
Карпенко О., Гідронімікон Центрального Полісся, Київ 2003.
Z. Kaleta, Nazwisko w kulturze polskiej, Warszawa 1998.
M. Malec, Imię w polskiej antroponimii i kulturze, Kraków
2001.
I. Mитнік, С. Пахомова, Антропонімікон українського привілейованого прошарку 10-18 ст., Warszawa-Siedlce 2024
I. Mytnik. Antroponimia Wołynia w XVI-XVIII w., Warszawa
2010.
I. Mytnik, Imiennictwo ziemi chełmskiej w XVI-XVII wieku, Warszawa 2017; e-book 2019.
S. Медвідь-Пахомова, Еволюція антропонімних формул у слов’янських мовах, Ужгород 1999.
Kojder M., Antroponimia historyczna wiernych chełmskiej diecezji grecko-unickiej (1662-1810). Lublin 2019.
Koper M., Powiat tomaszowski w pejzażu toponimicznym pogranicza polsko-ukraińskiego, Lublin 2019.
Z. Kowalik-Kaleta., Staropolskie nazwy osobowe moty¬wo-wane przez nazwy miejscowe, Wrocław 1981.
Z. Kowalik-Kaleta, Historia nazwisk polskich na tle spo¬łecz
nym i obyczajowym (XII–XV wiek), t. I, Warszawa 2007.
Makarski W., Pogranicze polsko-ruskie do połowy wieku XIW. Studium językowo-etniczne, Lublin 1996.
M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion
dwuczło¬nowych, Wrocław 1982.
Nazwy miejscowe Polski. Historia. Pochodzenie. Zmiany, t. I-XVI, pod red. K. Rymuta i in. Kraków 1996-2021.
M. Olejnik, Mikrotoponimia powiatu włodawskiego, Lublin 2014
M. Olejnik, Antroponimia starostwa grabowieckiego (XVI-XVIII w.). Lublin 2019.
Pluskota T., Nazwy miejscowe ziem ruskich Rzeczypospolitej w XVI-XVIII w. Toponimia Ukrainy i pogranicza polsko-ruskiego, Bydgoszcz 1998.
Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod red. E. Rzetelskiej
Feleszko, Warszawa – Kraków 1998.
B. Raszewska-Żurek B., Kształtowanie się nazwisk rów¬nych
imionom w Polsce (wiek XIII–XVI),Warszawa 2006.
J. Rieger, Imiennictwo ludności wiejskiej w ziemi sanockiej i
prze¬myskiej w XV w., Wrocław 1977.
E. Rudnicka-Fira, Antroponimia Krakowa od XVI do XVIII
wieku. Proces kształtowania się nazwiska, Katowice 2004.E. Rzetelska-Feleszko E., W świecie nazw własnych,
Warszawa–Kraków 2006.
W. Szulowska, Dawna antroponimia Mazowsza (XV–XVII w.),
Olsztyn 2004.
E. Wolnicz-Pawłowska, Osiemnastowieczne imien¬nic¬two
ukraińskie w dawnym województwie ruskim, Wrocław 1978.
E. Wolnicz-Pawłowska, W. Szulowska, Antroponimia
polska na kresach po¬łudniowo-wschodnich XV–XIX wiek,
Warszawa 1998.
Słowniki
K. Długosz-Kurczabowa, Wielki słownik etymologiczno-historyczny języka polskiego, Warszawa 2008
O. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków 2005.
Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich
nazw osobowych, cz. 1, Odapelatywne nazwy osobowe, opr.
A. Cieślikowa, przy współudziale J. Szymowej i K.
Rymuta, Kraków 2000; cz. 2, Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995; cz. 3,
Odmiejscowe nazwy osobowe, opr. Z. Kaleta, przy
współudziale E. Supranowicz i Janiny Szy¬mo¬wej oraz cz. 4,
Nazwy osobowe pochodzące od etników, opr. E. Supra¬nowicz,
Kraków 1997; cz. 5, Nazwy osobowe pochodzenia
niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997; cz. 6,
Nazwy heraldyczne, opr. M. Bobowska-Ko¬walska, Kraków
1995; cz. 7, Suplement.Rozwiązanie licznych zagadek
staropolskiej antroponimii, red. A. Cieślikowa, Kraków 2002.
Słowiańska onomastyka. Encyklopedia, t. I, pod red. E.
Rzetelskiej-Feleszko i A. Cieślikowej, Warszawa-Kraków
2002.
I. Mytnik, Słownik historyczno-etymologiczny antroponimów ziemi chełmskiej XVI-XVII wieku, Warszawa 2017.
П. Чучка, Слов’янські особові імена українців. Історико-етимологічний словник, Ужгород 2011.
Етимологічний словник української мови, за ред. О. Мельничука та ін., т. І–VІ, Київ 1982–2012
В. Лучик, Етимологічний словник топонімів України, Київ 2014.
|
W cyklu 2024Z:
Literatura obowiązkowa Literatura uzupełniająca P. P. Czuczka, Słowians’ki osobowi imena ukrajinciw. Istorykoetymolohicznyj słownyk, Uzhorod 2011. Słowniki ЕСУМ – Етимологічний словник української мови, red. О. С. Мельничук i in., т. І–ІV, Київ 1982–2004. |
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: