Interpretacje koloryzmu w sztuce polskiej 3105-IKSZ-K

Zajęcia poświęcone są prezentacji, analizie i interpretacji koloryzmu jako trwałego nurtu w sztuce polskiej. Koloryzm propagowany w dwudziestoleciu międzywojennym przez Józefa Pankiewicz i jego uczniów skupionych w Komitecie Paryskim, związany z nowoczesną koncepcja obrazu, wprowadził szereg nowych, na gruncie polskiej refleksji teoretycznej i krytycznej o sztuce, pojęć związanych z opisem i rozumieniem malarstwa oraz rozwijał swoisty program europeizacji polskiego malarstwa. W ślad za Cézanne’em w dążeniach kapistów szczególny nacisk położony został na operowaniu plamą barwną jako podstawowym środkiem budowania kompozycji, przestrzeni, światła oraz faktury obrazu. Jednym z pierwszych pojęć szerzej omawianych w kręgu uczniów Pankiewicza, było określenie „gry barwnej”. Rezygnacja z akcentowania „literackości”, sensu przedstawienia sprzyjała przesunięciu punktu ciężkości odbioru dzieła na jego walory estetyczne, a tym samym sensualność. Po II wojnie rozpowszechnieniu kierunku sprzyjała sytuacja w wyższym szkolnictwie artystycznym, gdzie większość katedr malarstwa objęli koloryści z rozmaitych przedwojennych ugrupowań (nie tylko dawni członkowie Komitetu Paryskiego, ale także krakowskiego Jednorogu i Zwornika oraz warszawskiego Pryzmatu). W efekcie jednak wobec ich malarstwa zaczęto formułować rozmaite zarzuty: a to – z perspektywy doświadczonych wojną – pomawiano o eskapizm, a to – z perspektywy socrealizmu – zarzucano formalizm. Koloryzm jednak zyskiwał swoje, często zaskakujące kontynuacje w twórczości kolejnych pokoleń artystów, m.in. Tadeusza Dominika, Leona Tarasewicza, Tomasza Ciecierskiego. W konsekwencji kapizm (a szerzej koloryzm) jawi się jako najtrwalsza estetyka w polskim malarstwie XX wieku, a zarazem najtrwalsza szkoła zmysłowej wrażliwości. Zajęcia będą prowadzone zarówno w oparciu o lekturę tekstów, jak i analizę malarstwa, dając możliwość interpretacji i oceny żywotności koloryzmu w polskiej kulturze artystycznej.