O tym co boskie i ludzkie w kulturze greckiej 3006-BIL-OG

Przedmiotem zajęć będzie spojrzenie na te elementy kultury starożytnej Grecji, które miały i mają bezpośredni wpływ na szeroko pojętą kulturę performatywną. Refleksja nad literaturą starożytnej Grecji stanowi nieustannie źródło inspiracji i współczesnych poszukiwań teatralnych. Reżyserzy co jakiś czas dokonują reinterpretacji greckich tekstów dramatycznych, odnajdując w nich najgłębsze źródło refleksji nad współczesnością. Świadectwem tego są działania między innymi Krzysztofa Warlikowskiego. Równocześnie nietrudno zaobserwować postępujące zacofanie w odniesieniu do znajomości literatury i kultury starożytnych Greków, związane z odstąpieniem od powszechnego nauczania języków klasycznych. Wydaje się ważne przybliżyć szerszemu gronu odbiorców te elementy kultury starogreckiej, bez których nie sposób zrozumieć samych Greków a tym samym ich literatury. Odmienność świata starożytnej Hellady czyni ją szczególnie atrakcyjnym polem do badań i intrepretacji. Cykl zajęć stanowi całość samą w sobie, ale również ma tworzyć podstawę do dalszej pracy nad starogreckimi korzeniami współczesnej kultury zachodniej. Każdy z podejmowanych na zajęciach tematów godny jest indywidualnego rozwinięcia.
Teatr grecki należy do najbardziej złożonych i niejasnych zagadnień kultury. Znikoma liczba zachowanych do naszych czasów utworów, jedynie pogłębia frustrację wynikającą z niemocy poznania tej fascynującej struktury. Frustracja jednak szybko ustępuje miejsca fascynacji, bowiem obraz bosko-ludzkiego świata znajdujący się w greckiej chorei, jest aż nazbyt bogaty. Ktokolwiek go poczuje, nie spocznie w dociekaniach nad jego wielowątkową, wiepoziomową i pełną niedomówień istotą. Teatr grecki jest darem i zwierciadłem opiekującego się nim boga, jest więc odbiciem świata, którym jest on sam. Wedle pewnego starożytnego mitu Dionizos to właśnie świat podzielony na tysiące części po tym jak został rozszarpany przez tytanów. Doświadczając greckiego teatru, wchodzimy w kontakt samym bóstwem, które jest przedmiotem i podmiotem jego istnienia. „Zlewając się” z tym co dzieje się na scenie doświadczamy bóstwa, wnikamy w nieśmiertelnego, nieprzewidywalnego i niejednorodnego boga, by po jej zakończeniu powrócić do „ludzkiego” życia, w po tym jak ogarnie nas oczyszczenie (katharsis). Po doświadczeniu tragedii wracamy do siebie, nigdy jednak nie będziemy tacy jak wcześniej. Transgresja jest bowiem nieodłącznym atrybutem boga, sztuki i koniecznością zbliżającego się do nich człowieka, a na najwyższym poziomie przeznaczeniem artysty