Antropologia tańca 3002-KON2023K12

Taniec – jak może żadna inna dziedzina sztuki – stawia opór teoriom antropologicznym czy socjologicznym. Kłopot stanowi już najbardziej podstawowa definicja przedmiotu badań. Amerykańska badaczka Joan Kealiinohomoku proponuje na przykład taką definicję: „Taniec jest ulotną, ograniczoną w czasie formą ekspresji wykonywaną w danej formie i danym stylu przez ciało człowieka poruszające się w przestrzeni. Taniec powstaje z celowo wybranych i kontrolowanych rytmicznych ruchów; fenomen, który wyłania się z tego wyboru, jest rozpoznawany jako taniec przez wykonawcę oraz przez obserwujących członków danej grupy”. W trakcie zajęć zamierzam przyjrzeć się tańcowi w różnych kulturach i z różnych perspektyw – jako praktyce społecznej, gałęzi sztuki, jako metodzie pracy nad świadomością ciała i technice, a także jego rozmaitym funkcjom i definicjom. Praktyczna część zajęć będzie pomocą w poszukiwaniach teoretycznego języka rozmowy o tym, co różne gatunki tańca łączy, a co dzieli. Bliskie mi perspektywy teoretyczne to antropologia teatru Eugenio Barby, poszukującego uniwersaliów sztuki aktora, dalej – to somaestetyka Richarda Shustermana, który wielokrotnie podkreślał znaczenie teoretycznej Taniec – jak może żadna inna dziedzina sztuki – stawia opór teoriom antropologicznym czy socjologicznym. Kłopot stanowi już najbardziej podstawowa definicja przedmiotu badań. Amerykańska badaczka Joan Kealiinohomoku proponuje na przykład taką definicję: „Taniec jest ulotną, ograniczoną w czasie formą ekspresji wykonywaną w danej formie i danym stylu przez ciało człowieka poruszające się w przestrzeni. Taniec powstaje z celowo wybranych i kontrolowanych rytmicznych ruchów; fenomen, który wyłania się z tego wyboru, jest rozpoznawany jako taniec przez wykonawcę oraz przez obserwujących członków danej grupy”. W trakcie zajęć mamy zamiar przyglądać się tańcowi w różnych kulturach i z różnych perspektyw – jako praktyce społecznej, gałęzi sztuki, metodzie pracy nad świadomością ciała, technice, jego funkcjom i definicjom. Praktyczna część zajęć miałaby pomóc w poszukiwaniach teoretycznego języka rozmowy o tym, co różne gatunki tańca łączy, a co dzieli. Bliskie nam perspektywy teoretyczne to antropologia teatru Eugenio Barby, poszukującego uniwersaliów sztuki aktora, dalej – to somaestetyka Richarda Shustermana, który wielokrotnie podkreślał konieczność powiązania teoretycznej refleksji o ciele z praktyką, a wreszcie – metodologia practice as research.