Współczesny teatr autorski w Polsce 3002-1KON2014K20

Na potrzeby niniejszego konwersatorium teatr autorski zdefiniowany zostanie jako praktyka ukierunkowana na nowatorskie, laboratoryjne sposoby tworzenia widowisk, która nieustannie przewartościowuje cele i funkcje teatru, ustanawia nowe wzorce, uprawia transgresję treściową i formalną, rozsadza ramy gatunku. Jej korzenie sięgają ruchu Wielkiej Reformy z przełomu XIX i XX wieku, który w swoich eksperymentatorskich działaniach i postulatach teoretycznych zabiegał między innymi o to, aby przedstawienia teatralne – w ślad za fermentem, jaki w owym czasie w sposób trwały odmieniał oblicze sztuk plastycznych - stały się autorskim dziełem ich twórców i emanacją ich artystycznej ekspresji. Dla współczesnego nowego teatru w Polsce przełomowa była druga połowa lat dziewięćdziesiątych, kiedy to twórczą dojrzałość osiągnęli reżyserzy określeni przez ówczesną krytykę jako „młodsi, zdolniejsi”, przede wszystkim Krzysztof Warlikowski, Grzegorz Jarzyna i Anna Augustynowicz. Od tych ostatnich właśnie rozpocznie się budowa almanachu najważniejszych nazwisk interesującego nas teatru. W dalszej kolejności przyjrzymy się dokonaniom nestorów polskiej sceny – Jerzego Jarockiego, Jerzego Grzegorzewskiego i Krystiana Lupy, którzy oprócz stworzenia wielu wybitnych dzieł w przemożny sposób wpłynęli na młodsze pokolenia reżyserów, zwłaszcza Krystian Lupa jako wieloletni pedagog krakowskiej PWST. Później obrany zostanie kurs na artystów debiutujących już po teatralnej rewolcie sprzed dwóch dekad, wśród których znajdą się Jan Klata, Maja Kleczewska, Michał Zadara, Michał Borczuch, Krzysztof Garbaczewski, tandemy artystyczne Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego oraz Wiktora Rubina i Jolanty Janiczak. Każdemu ze wspomnianych twórców lub duetów poświęcone będzie jedno spotkanie, które składać się będzie z dwóch części. W pierwszej naszkicowany zostanie rys biograficzny oraz omówiona droga twórcza i najistotniejsze realizacje z akcentem na stosowane środki wyrazu, poruszaną problematykę, tropione dyskursy, sposoby pracy z aktorami, rodzaje uprawianego eksperymentu. Drugą część stanowić będzie interpretacja i dyskusja nad wybranym przedstawieniem, o którego uprzednie obejrzenie w ramach przygotowania do zajęć studenci zostaną każdorazowo poproszeni. Nagranie spektaklu zostanie im udostępnione przez prowadzącego z odpowiednim wyprzedzeniem.Ostatnie spotkanie będzie próbą całościowego spojrzenia na polski progresywny teatr ostatniego ćwierćwiecza i wskazania jego dominant - stylistycznych, treściowych, światopoglądowych, ideologicznych i innych.