Autofikcje pod koniec wieku. Czas biografii i czas historii we współczesnej prozie polskiej 3001-A864LW4

W literaturze drugiej połowy XX stulecia zarysowuje się wielowątkowy nurt "obecności autora", wyrazista tendencja do autobiografizacji prozy powieściowej, wiązania materiału fikcyjnego ze świadectwem, z "autentykiem", traktowania opowieści (i samego procesu opowiadania) jako różnych odmian wynurzeń autorskich snutych obok, wokół i przeciw tradycyjnym formom powieściowym. Owa tendencja bywa opisywana jako "postawa autobiograficzna" (M. Czermińska), a także dostrzegana w przemianach konstrukcji powieści - "powieść-worek" (Wł. Bolecki, "autentyk" (J. Jarzębski), "powieść niefabularna" (B. Owczarek) czy "sylwa" (R.Nycz). Studia o niej idą zarówno w kierunku wiązania opowieści z materiałem biograficznym (Ph. Lejeune, M. Leiris) jak i wiodą ku zagadnieniu przedstawienia (reprezentacji) materii historycznej w obrębie wypowiedzi literackiej (H. White, F. Ankersmit), oraz ku problematyce fikcji, tzn. najważniejszych umów społecznych i sprawdzianów moralnych, które w XIX (i do połowy XX) wieku stabilizowały całą sieć orzeczeń o wiarygodności i prawdopodobieństwie wydarzeń. Seminarium będzie poświęcone rożnym odmianom "autofikcji" (Cz. Miłosz, W. Gombrowicz, G. Herling-Grudziński, W. Mach, T. Konwicki, A. Rudnicki, M. Białoszewski, J. Pilch, P. Huelle, St. Chwin, M. Wilk i inni.