Teoria i praktyka diagnozy neuropsychologicznej 2500-PL-PS-SP301-05
Seminarium wprowadza do bloku ćwiczeń specjalizacyjnych prezentujących różne techniki diagnostyczne wykorzystywane w ocenie neuropsychologicznej osób dorosłych. Ukazuje wzajemne uzupełnianie się diagnozy neurologicznej i neuropsychologicznej. Celem zajęć jest przedstawienie przebiegu procesu diagnozy oraz podanie konkretnych zasad prowadzenia badania psychologicznego z pacjentami neurologicznymi (wywiad neuropsychologiczny, umiejętność korzystania z informacji neurologa i badań CT oraz wiedzy o zaburzeniach neuropsychologicznych, formułowanie hipotez diagnostycznych, dobór technik, itd.). Dyskutowane będą zasady prowadzenia badania neuropsychologicznego i interpretacji wyników , formułowania raportu i komunikowania wyników diagnozy.
Tematy:
1. Czym jest diagnoza?
2. Rodzaje diagnozy
3. Procedury diagnostyczne
4. Etapy diagnozy - analiza dokumentacji
5. Etapy diagnozy - obserwacja, wywiad i rozmowa kliniczna
6. Etapy diagnozy - badanie testowe
7. Analiza syndromologiczna - zespół zaniedbywania
8. Analiza syndromologiczna - zespoły afatyczne
9. Analiza syndromologiczna - zespół dysfunkcji wykonawczych
10. Raport z badania neuropsychologicznego
11. Metoda studium przypadku
|
W cyklu 2024Z:
Seminarium wprowadza do bloku ćwiczeń specjalizacyjnych prezentujących różne techniki diagnostyczne wykorzystywane w ocenie neuropsychologicznej osób dorosłych. Ukazuje wzajemne uzupełnianie się diagnozy neurologicznej i neuropsychologicznej. Celem zajęć jest przedstawienie przebiegu procesu diagnozy oraz podanie konkretnych zasad prowadzenia badania psychologicznego z pacjentami neurologicznymi (wywiad neuropsychologiczny, umiejętność korzystania z informacji neurologa i badań CT oraz wiedzy o zaburzeniach neuropsychologicznych, formułowanie hipotez diagnostycznych, dobór technik, itd.). Dyskutowane będą zasady prowadzenia badania neuropsychologicznego i interpretacji wyników , formułowania raportu i komunikowania wyników diagnozy. |
Kierunek podstawowy MISMaP
Rodzaj przedmiotu
Tryb prowadzenia
Założenia (opisowo)
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Wiedza. Znajmość podstawowych pojęć neuropsychologii klinicznej, przedmiotu, subdyscyplin oraz podejść metodologicznych do diagnozy.
Rozumienie związku np z neurologią kliniczną w teorii i praktyce klinicznej. Rozumienie patomechanizmów w głównych chorobach neurologicznych i umiejętność powiązania ich z obrazem zaburzeń zachowania.
Znajomość zasad prowadzenia neuropsychologicznego badania diagnostycznego, umiejętność korzystania z danych pochodzących z badań neuroobrazowania i in. neurologicznych. Umiejętność zaplanowania neuropsych. badania dg i sformułowania raportu, komunikowania dg oraz integrowania wiedzy z różnych źrodeł w formułowaniu interpretacji zaburzeń występujących u pacjenta neurologicznego.
Kryteria oceniania
Prace w grupie (50%) W trakcie kursu studenci będą mieli za zadanie wykonać w małych grupach kilka prac domowych (np. przygotowanie materiałów diagnostycznych, analiza przypadku klinicznego, napisanie opinii neuropsychologicznej, przygotowanie prezentacji - studium przypadku) mających na celu sprawdzenie praktycznych umiejętności związanych z diagnostyką neuropsychologiczną.
Kolokwium zaliczeniowe (50%) Na koniec zajęć studenci będą musieli zaliczyć test podsumowujący składający się z ok. 30 pytań różnego formatu (jednokrotny i wielokrotny wybór, pytania otwarte).
Dopuszczalne są dwie nieusprawiedliwione nieobecności w semestrze. Dalsze nieusprawiedliwione nieobecności mogą skutkować obniżeniem oceny.
Literatura
Literatura obowiązkowa:
1. Jodzio K. (2011). Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej Warszawa Diffin. Str. 17-30
2. Jodzio K. (2011). Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej Warszawa Diffin. Str. 31-52
3. Jodzio K. (2011). Diagnostyka neuropsychologiczna w praktyce klinicznej Warszawa Diffin. Str. 65-88
4. Cisowska-Maciejewska A, Głąbiński A. Badanie neurologiczne.
5. Lezak, M. D., Howieson, D. B., Loring, D. W., & Fischer, J. S. (2004). Neuropsychological assessment. Oxford University Press, USA. Str. 103-115, 130-132
6. Seniów J. Litwin M. (2013). Afazja poudarowa. Neurologia po dyplomie 8(2): 46-51
7. Seniów J., Szutkowska-Hoser J. (2013). Dysfunkcje wykonawcze w wyniku ogniskowego uszkodzenia mózgu. Neurologia po dyplomie 8(6): 44-50
8. Szczurkiewicz P. (2000). kontakt psychoterapeutyczny jako czynnik leczący w diagnozie i terapii neuropsychologicznej. W: Borkowska, Szepietowska (red.) Diagnoza neuropsychologiczna. Metodologia i metodyka. Lublin Wyd UMCS. Str. 51-68
9. Kądzielawa D. (2002). Rozwój metody studium przypadku w neuropsychologii, , w: A. Herzyk, B. Daniluk Jakościowy opis w neuropsychologii klinicznej, Wydawnictwo UMCS Lublin. Str. 87-102
10. Łojek E. i in (2002). Studia przypadków trzech osób zakażonych wirusem HIV. .. w: Herzyk, Daniluk (red.) Jakościowy opis w neuropsychologii klinicznej. Lublin Wyd UMCS. Str. 161-174
Literatura dodatkowa:
1. Stemplewska-Żakowicz (2009). Diagnoza psychologiczna. Gdańsk: GWP. Str. 15-56
2. Misztal, Szepietowska (2008). Planowanie i realizacja procesu diagnozy neuropsychologicznej. W: Domańska, Borkowska (red.) Podstawy neuropsychologii klinicznej Lublin Wyd UMCS. Str. 411-428
3. Polanowska K., Seniów J. (2005). Obraz kliniczny i diagnostyka zespołu zaniedbywania jednostronnego. Rehabilitacja medyczna 9(3): 9-18
|
W cyklu 2024Z:
Literatura obowiązkowa: Literatura dodatkowa: |
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: