Moduł: Ocena funkcjonalna w praktyce edukacyjnej- przygotowanie WOPFU 2300-SP-UZPR-OFP
TREŚCI PROGRAMOWE
Wykłady:
1. Rodzaje i funkcje diagnozy w kształceniu uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Diagnoza dla rozwoju a diagnoza na użytek orzekania.
2. Współpraca specjalistów w zespole diagnostycznym. Rola rodziców i terapeutów, środowiska zewnętrznego w procesie diagnozy funkcjonalnej.
3.Warunki diagnostyczne – czynniki zakłócające przebieg procesu diagnostycznego i sposoby ich eliminowania.
Ćwiczenia:
1.Sfery rozwoju i funkcjonowania ucznia jako przedmiot diagnoz.
2. Rola obserwacji i wywiadu (rozmowy) w diagnozie funkcjonalnej.
3. Opracowanie scenariusza rozmowy z rodzicami dziecka.
4. Wybrane metody oceny funkcjonowania ucznia.
5. Zasady opisu i interpretacji materiału diagnostycznego.
6. Konstruowanie zadań diagnostycznych.
7. Zasady konstruowania arkuszy obserwacji ucznia.
8. Analiza i interpretacja orzeczeń i opinii Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych.
9. Konceptualizacja indywidualnego programu edukacyjno – terapeutycznego, na podstawie wielospecjalistycznej oceny funkcjonowania ucznia (WOPFU).
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Wiedza
1. (C.6.W.1) Zna podstawy, cele, założenia, obszary i cechy diagnozy.
2. (C.6.W.3) Zna przydatność metod diagnostycznych w ocenie specyfiki zaburzeń w rozwoju.
3. (C.6.W.4) Zna wybrane metody oceny funkcjonowania edukacyjnego, fizycznego, psychicznego i społecznego dzieci i uczniów oraz czynników środowiskowych wpływających na to funkcjonowanie.
4. (C.6.W.6) Zna rolę i miejsce diagnostyki opiekuńczo-wychowawczej, rehabilitacyjnej, resocjalizacyjnej I socjoterapeutycznej w pracy różnych instytucji.
Umiejętności:
1. (C.6.U.1) Potrafi analizować dokumenty i prace dziecka i ucznia pod kątem określenia jego możliwości i specjalnych potrzeb edukacyjnych oraz środowiskowych uwarunkowań jego funkcjonowania.
2. (C.6.U.2) Potrafi interpretować wyniki diagnozy pedagogicznej.
3. (C.6.U.3) Potrafi konstruować proste narzędzia do diagnozy pedagogicznej.
4. (C.6.U.4) Potrafi zaplanować ewaluację procesu edukacyjno-terapeutycznego dzieci i uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Kompetencje społeczne:
1. (C.6.K.1) Jest gotów do przyjęcia odpowiedzialności za podejmowane decyzje związane z organizacją procesu diagnostycznego i postdiagnostycznego.
2. (C.6.K.2) Jest gotów do podejmowania współpracy z nauczycielami, specjalistami, rodzicami lub opiekunami, dziećmi i uczniami w poszukiwaniu przyczyn trudności.
3. (C.6.K.3) Jest gotów do dzielenia się wiedzą z nauczycielami prowadzącymi zajęcia z dzieckiem lub uczniem i jego rodzicami lub opiekunami na rzecz zapewniania mu optymalnych warunków rozwoju w środowisku włączającym.
Literatura
Literatura obowiązkowa:
1. Cytowska B., Winczura B. (2006). Dziecko z zaburzeniami w rozwoju. Konteksty diagnostyczne i terapeutyczne. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls. [wybrane fragmenty]
2. Gruszczyk-Kolczyńska E. (2005). Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Przyczyny, diagnoza, zajęcia. Warszawa: WSiP. [wybrane fragmenty]
3. Jarosz, E. Wysocka, E. (2006). Diagnoza psychopedagogiczna. Podstawowe problemy i rozwiązania. Warszawa: wyd. Akademickie "Żak". [wybrane fragmenty]
4. Marcinkowska, B. (2004). Diagnoza umiejętności funkcjonalnych dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. W: J. Głodkowska, A. Giryński (red.). Osobowość, samorealizacja, odpowiedzialność, bezpieczeństwo, autonomia. Teoria, empiria i praktyka w rehabilitacji osób z niepełnosprawnością umysłową od dzieciństwa do późnej dorosłości. Warszawa: APS.
5. Schopler, E., Reichler, R.J., Bashford, A., Lansing, M.D., Marcus, L.M. (1995). Profil Psychoedukacyjny. Zindywidualizowana ocena i terapia dzieci autystycznych oraz dzieci z zaburzeniami rozwoju. Gdańsk: SPOA.
6. Tomczak, J., Zięntara, R. (2018). Kwestionariusz diagnozy i narzędzia badawcze w terapii pedagogicznej. Kraków: Impuls
Literatura uzupełniająca:
1. Brzeziński, J., Kowalik, S. (1998). Społeczne uwarunkowania diagnozy klinicznej (s. 187-364). W: H. Sęk (red.). Społeczna psychologia kliniczna. Warszawa: PWN.
2. Witkowski, T. (1988). Metody PAC i PAS w społecznej rewalidacji upośledzonych umysłowo. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyczny Poradnictwa Wychowawczo-Zawodowego MEN.
3. Wołowicz A., Marcinkowska B. (2010). Wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania i konstruowanie indywidualnych programów dla osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną. Warszawa: Wydawnictwo APS.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: