Przywództwo polityczne 2102-M-D3PRPO-MP
Istotnym komponentem nauki o polityce jest wiedza dotycząca przywództwa politycznego, bez której nie można w pełni zrozumieć mechanizmów rządzących polityką. Bez kompetentnego posługiwania się tą wiedzą nie można również aktywnie uczestniczyć w życiu publicznym, podejmując różnorakie role społeczno-zawodowe z nim związane. Zajęcia mają na celu pomóc studentom w rozumieniu uwarunkowań psychologicznych, społecznych i kulturowych związanych z formowaniem się przywództwa politycznego, jak również identyfikowaniu różnych modeli przywództwa i elit politycznych. W toku zajęć studenci powinni nabyć kompetencje i umiejętności praktycznego wykorzystania zdobytej wiedzy w obserwacji i analizie sceny politycznej, jak również w kierowaniu zespołami ludzkimi. Przedmiot ma również kreować umiejętność analitycznego myślenia o procesach politycznych, w tym zdolność diagnozowania i prognozowania zachowań jednostek oraz grup społecznych, jak również wyjaśniania mechanizmów rekrutacji przyszłych przywódców i członków elit politycznych. W programie konwersatorium przewidziano tematykę obejmującą kilka bloków tematycznych, m.in.: a) teoretyczno-metodologiczne aspekty formowania się przywództwa politycznego; b) koncepcje i modele przywództwa politycznego; c) kulturowo-psychologiczne wymiary przywództwa politycznego; d) wpływ globalizacji i transformacji na funkcjonowanie przywództwa i elit politycznych; e) style i język przywódców politycznych; f) mechanizmy legitymizacji przywódców i elit politycznych.
Rodzaj przedmiotu
Efekty kształcenia
Kompetencje ogólne: studenci powinni zdobyć poszerzoną wiedzę z zakresu przywództwa politycznego, poznać aparat kategorialny i umieć posługiwać się nim do opisu zjawisk i procesów związanych ze sprawowaniem przywództwa, rozpoznawać i wyjaśniać mechanizmy wyłaniania się przywódców politycznych, formułować problemy badawcze na podstawie zalecanej literatury; nabyć kompetencje i umiejętności wykorzystania zdobytej wiedzy w obserwacji i analizie zjawisk i procesów politycznych, formułować diagnozy i prognozy.
Kryteria oceniania
Metody:
wprowadzenie i dyskusja nad teorią i metodologią badań przywództwa politycznego na podstawie zaleconej literatury (metody aktywizujące)
prezentacja modeli przywództwa politycznego (z wykorzystaniem środków multimedialnych)
Kryteria oceny:
aktywny udział w konwersatorium;
test z części teoretycznej (opcjonalnie)
napisanie pracy semestralnej (praca zespołowa lub indywidualna)
prezentacja wyników pracy własnej na zajęciach
Praktyki zawodowe
Nie przewiduje się
Literatura
a) podstawowa:
1. T. Bodio (red.), Przywództwo polityczne, „Studia Politologiczne”, INP UW, 2001, nr 5.
2. P. Żukiewicz, Przywództwo polityczne. Teoria i praktyka, Warszawa 2011.
3. L. Rubisz, K. Zuba (red.), Przywództwo polityczne, Teorie i rzeczywistość, Toruń 2004.
4. L. Kanarski, Przywództwo we współczesnych organizacjach, Warszawa 2005.
5. A. Kasińska-Metryka (red.), Studia nad przywództwem politycznym. Ustalenia metodologiczne i praktyka, Toruń 2011.
6. W. Konarski, A. Durska ,Sz. Bachrynowski (red.), Kryzys przywództwa we współczesnej polityce, Academica, Warszawa 2011.
7. T. Bodio, Świadomość a zachowania polityczne, Warszawa 1987, wyd. drugie 1991.
8. A. Antoszewski, Wzorce rywalizacji politycznej we współczesnych demokracjach europejskich, Wrocław 2004.
9. S. Filipowicz, Mit i spektakl władzy, Warszawa 2001.
10. T. Bodio (red.), Przywództwo, elity i transformacje w krajach WNP. Problemy metodologii badań, Warszawa 2010.
11. T. Bodio, W, Jakubowski (red.), Przywództwo i elity polityczne w krajach WNP, Warszawa 2010;
12. J. Staniszkis, Władza globalizacji, Warszawa 2003.
13. T. Bodio, Władza i transformacja, „Rocznik Nauk Politycznych”, Pułtusk, 2004.
14. T. Biernat, Legitymizacja władzy politycznej. Elementy teorii, Toruń 1999.
15. T. Klementewicz (red.), Współczesne teorie polityki – od logiki do retoryki, „Studia Politologiczne” 2004, nr 8.
16. A.K. Piasecki (red.), Model przywództwa, Kraków 2006.
17. J. Sielski, M. Czerwiński (red.), Partie polityczne – przywództwo partyjne, Toruń 2008.
18. S. Michałowski, K. Kuć-Czajkowska (red.), Przywództwo lokalne a kształtowanie demokracji partycypacyjnej, Lublin 2008.
19. Z. Pietraś, Decydowanie polityczne, Warszawa - Kraków 1998.
b) zalecana:
1. Artykuły nt. przywództwa i elit politycznych publikowane w książkach wydanych w serii edytorskiej „Współczesna Azja Centralna (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan).
2. T. Bodio, W. Jakubowski, A. Wierzbicki, Transformacja społeczeństwa i władzy w postradzieckiej Azji Centralnej, Pułtusk 2008.
3. T. Bodio, P. Załęski, Elity władzy w Azji Centralnej. Tradycja – modernizacja – etnopolityka, Warszawa 2008;
4. T. Bodio, Między romantyzmem i pragmatyzmem. Psychopolityczne aspekty transformacji w Polsce, Warszawa 1996.
5. J. Szczupaczyński (wyb. i opr.), Władza i społeczeństwo. Antologia tekstów z zakresu socjologii polityki, Warszawa 1995, t. 2.
6. L. Porębski, Behawioralny model władzy, Kraków 1996.
7. Borkowski, Modele przywództwa w naukach społecznych, „Prakseologia” 1998, nr 138.
8. F. Ryszka, Nauka o polityce, Warszawa 1984.
9. D.O. Sears, L. Buddy, R. Jervis, Psychologia polityczna, Kraków 2008.
10. M. Karwat, Sztuka manipulacji politycznej, Toruń 1998.
11. R.J. Dalton, H.D. Klingemann (red.), Zachowania polityczne, Warszawa 2010.
12. E. Canetti, Masa i władza, Warszawa 1996.
13. N.B. Enkelmann, Charyzma, Warszawa 2000.
14. J. Nocoń, Elity polityczne. Studium interpretacji funkcjonalnej, Toruń 2005.
15. G.P. Maj (red.), Komunikacja marketingowa w czasach nieufności, Radom 2007.
16. U. Beck, Władza i przeciwwładza w erze globalizacji, Warszawa 2005.
17. Barber, Imperium strachu. Wojna, terroryzm i demokracja, Warszawa 2005.
18. W. Gruszczyński (red.), Język narzędziem myślenia i działania, Warszawa 2002.
19. Pease, Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów?, Warszawa 1997.
20. R.B. Cialdini, Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka, Gdańsk 2001.
21. M.L. Knapp, J.A. Hall, Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich, Wrocław 1997.
22. E. Thiel, Mowa ciała zdradza więcej niż tysiąc słów, Warszawa 1992.
23. W. McKinely, Historie życia a psychobiografia, Warszawa 1992.
24. R. Robins, J. Post, Paranoja polityczna, Warszawa 1999.
25. Kępiński, Rytm życia, Kraków 2000.
26. J. Ćwiek-Karpowicz, P. Kaźmierkiewicz, M. Pucyk, Polscy posłowie do Parlamentu Europejskiego. Aktywność i wpływ na krajową scenę polityczną, Warszawa 2007.
27. M. Mankowicz, Przywódcy polityczni współczesnego świata. Mężowie stanu, demokraci i tyrani, Kraków 2007.
28. M. Cichosz, Autokreacja wizerunku polityka na przykładzie wyborów prezydenckich w III RP, Toruń 2003.
29. T. Biernat, Józef Piłsudzki – Lech Wałesa. Paradoks charyzmatycznego przywództwa, Toruń 1999.
30. J. Ćwiek-Karpowicz, Rosyjska elita władzy centralnej w latach 2000-2008, seria „Władza, przywództwo, elity”, Warszawa 2011, t. 3.
31. P.J. Sieradzan, Czerwono-brunatni, Sojusz radykalizmu lewicy i prawicy w Rosji współczesnej, seria „Władza, przywództwo, elity” Warszawa 2011, t. 5.
32. J. Wasilewski (red.), Zbiorowi aktorzy polskiej polityki, Warszawa 1997.
33. W. Wesołowski (red.), Obciążeni polityką. Posłowie i partie, Warszawa 2001.
34. J. Raciborski (red.); Elity rządowe III RP, 1997-2004. Portret socjologiczny, Warszawa 2006.
35. Axelrod, Ch. Philips, Władcy, tyrani, dyktatorzy, Warszawa 2000.
36. Li Zhisui, Mao. Prywatne życie przewodniczącego, Warszawa 1996.
37. R. Stefoff, Saddam Husajn, Warszawa 2000.
38. Neumayr, Dyktatorzy i medycyna, Warszawa 1999.
39. M. Krysińska, Jak politycy komunikują się z wyborcami. Analiza języka polityków na przykładzie rozmów prowadzonych w telewizji polskiej oraz Internecie, Warszawa 2004.
40. Żukowski (red.) Przywódcy i przywództwo we współczesnej Afryce, „Forum Politologiczne”, Olsztyn 2008.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: