Retoryka narracji 2101-MON-RENA
Wykład poświęcony jest aplikacji retoryki do analizy przekazów narracyjnych (filmów, książek, komiksów, tekstów prasowych, dziennikarskich materiałów audiowizualnych, reklam itp.), służącej odkryciu tych elementów ich zorganizowania, które mogą mieć wpływ na skuteczność perswazyjnego oddziaływania na odbiorcę, tj. przekazywaniu mu określonych treści ideologicznych, zachęcania go do przyjęcia określonej wizji świata lub np. zakupu określonego produktu. W tych analizach używana jest metodologia zapożyczona z poetyki, literaturoznawstwa, filmoznawstwa, socjologii, psychologii i antropologii, a także z tekstów poświęconych badaniu narracyjnych przekazów propagandowych. Badane elementy przekazów narracyjnych to m.in. bohater, konflikt, świat przedstawiony, fabuła, język, gatunek – i ich znaczenie dla siły perswazyjnego oddziaływania na odbiorcę.
Wykład ma za zadanie zaprezentowanie możliwości wykorzystania teoretycznych koncepcji opisu tekstów narracyjnych do wyznaczenia obszarów analiz i metod badawczych. Przedstawiane koncepcje są ilustrowane analizami, przeprowadzanymi przy ich użyciu.
Efektywny udział w zajęciach to nie tylko uczestniczenie w wykładach, lecz również samodzielne studiowanie omawianych podczas wykładach tekstów i prowadzenie analiz, prowadzących w finale zajęć do opisania samodzielnie przeprowadzonego badania w formie eseju, będącego podstawą zaliczenia przedmiotu.
Szacunkowy czas potrzebny na własną pracę umożliwiającą zaliczenie przedmiotu to 30 godzin.
Rodzaj przedmiotu
Efekty kształcenia
WIEDZA
Uczestnicy zajęć muszą wiedzieć o sposobach konstruowania komunikacji w zależności od audytorium, medium i czasu; rozróżniać stosowane techniki perswazyjne; rozpoznawać środki retoryczne;
UMIEJĘTNOŚCI
Uczestnicy zajęć mają wyrobić sobie dyspozycję do mówienia publicznego i zdolność analizy komunikacji publicznej pod katem wiarygodności, perswazji i atrakcyjności tekstu.
Kryteria oceniania
Studenci są zobowiązani do uczestniczenia w wykładach, samodzielnego czytania wskazanych lektur i prowadzenia własnych analiz, służących napisaniu eseju zaliczeniowego (egzaminacyjnego).
Ocenie podlega uczestnictwo w wykładach, praca i odpowiedź na pytania dotyczące pracy.
Praktyki zawodowe
Brak
Literatura
J. Ziomek, Retoryka opisowa, Wrocław 1990 (zwł. fragmenty gdzie omawiane jest pojęcie narratio).
Arystoteles, Retoryka-Poetyka, przeł. H. Podbielski, Warszawa 1988.
P.Lewiński Retoryka reklamy, Wrocław 1999, R. Kompozycja komunikatów reklamowych, s. 157-170.
U. Eco, Lector in fabula, W-wa 1994, zwł. R. 3 Czytelnik modelowy, s. 72-96.
M. Głowiński, Narratologia – dzisiaj i nieco dawniej, w: „Teksty drugie” nr 5/2001, s. 20-30
W. Propp, Morfologia bajki, W-wa, 1976.
M. Karpiński, W stronę struktury magicznej, w: „Dialog” 11/97, s. 136-152.
S. Field, R. Lilla, Pisanie scenariusza filmowego, Warszawa 1998.
S. Barańczak, Czytelnik ubezwłasnowolniony. Perswazja w masowej kulturze literackiej PRL, Libella, R. I, II i VI.
M. Bokszański, Młodzi robotnicy a awans kulturalny, Warszawa 1976.
K. Rosner, Narracja jako struktura rozumienia, w: „Teksty drugie” nr 3/99, s. 7-16.
J. Trzebiński, Narracja jako sposób rozumienia świata, w: „Praktyki opowiadania”, red. B. Owczarek i in., Kraków 2001, s. 87-126
K. Stemplewska-Żakowicz Koncepcje narracyjnej tożsamości, w: „Narracja jako sposób rozumienia świata”, red. J. Trzebiński, Gdańsk 2002, s. 81-114.
C.Levi Strauss, Antropologia strukturalna, Warszawa 1970, R. IX „Czarownik i jego magia”, R X „Skuteczność symboliczna”.
V. Turner, Od rytuału do teatru, Warszawa 2005
Lektury uzupełniające
Lalewicz, Komunikacja językowa i literatura, Wrocław 1975, zwł. Cz.2. R.IV Lektura, s. 100-116
W. Ong, Oralność i piśmienność, Lublin 1992.
Narratologia, red. M. Głowiński, Gdańsk 2004.
Opowiadanie w perspektywie badań porównawczych, red. Z. Mitosek, Kraków 2004.
Praktyki opowiadania, red. B. Owczarek i in., Kraków 2001.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: