Oblicza propagandy. Polityka, ekonomia, media 2101-M-D2OBPR-OG

OSOBY KTÓRE ZAREJESTROWAŁY SIĘ MAJĄ OBOWIĄZEK WYKUPIĆ KARNET, W PRZYPADKU NIE WYKUPIENIA KARNETU NALEŻY WYREJESTROWAĆ SIĘ Z PRZEDMIOTU W CZASIE TRWANIA II TURY REJESTRACJI NA PRZEDMIOTY OGÓLNOUNIWERSYTECKIE.
PROPAGANDA RELIGIJNA
Jakie są granice argumentacji odnoszącej się do religii i legitymizującej religijną podstawę działań w wolnym społeczeństwie? Jaka jest podmiotowość dzieci w działaniach religijnych?

1. Obóz Jezusa, reż. Heidi Ewing, Rachel Grady, Stany Zjednoczone 2006

Bohaterka filmu, pastor Becky Fisher należy do społeczności Ewangelików. Całą energię wkłada w organizowanie obozów wyznaniowych dla dzieci - "Kids On Fire". Ewangelicy wkładają wiele starań w stworzenie "Armii Boga", której "żołnierzy" rekrutuje się wśród najmłodszych Amerykanów. Dzieci są bowiem najbardziej podatne na indoktrynację. Becky Fisher ma na tym polu wielkie zasługi.
Kamera z bliska rejestruje najbardziej emocjonujące momenty działania charyzmatycznej pastor. Gdy doprowadza podopiecznych do duchowej ekstazy i histerycznych drgawek, sprawia, że mówią językami i płaczą poruszeni obecnością Ducha Świętego. Ma się wrażenie wkraczania w czyjąś intymność.
Jednak kościół ewangelicki ma to do siebie, że tam eksponuje się emocje a chwalić Boga można na wiele sposobów. Podczas jednego z występów członkowie "Kids On Fire" w kamuflażach, uzbrojeni w kije, tańczą wojenne tańce w rytm chrześcijańskiego heavy-metalu. To wszystko za przyzwoleniem rodziców, którzy często, zamiast posyłać dzieci do szkoły, uczą je w domu. Choć Becky proces indoktrynacji ma doskonale zaplanowany, czasem pojawiają się zabawne niekonsekwencje. Fisher przestrzega przed Harrym Potterem jako wrogiem Boga, lecz stworzenie człowieka inscenizuje już za pomocą Barbie i Kena.
Oprócz żarliwej modlitwy Becky uczy dzieci szacunku do narodowych symboli i prezydenta Georgia W. Busha, którego tekturowa podobizna jest milczącym uczestnikiem wszystkich zgrupowań. Becky Fisher nie ukrywa, że chciałaby, by jej podopieczni byli tak żarliwi w chrystianizacji jak wychowankowie palestyńskich wojskowych obozów treningowych w swojej sprawie. Muzułmanów postrzega jako wrogów. Choć Ewangelicyzm jest bliski religijnemu ekstremizmowi, do tej społeczności należy w Stanach Zjednoczonych 30 milionów osób.

2. Kumaré. Guru dla każdego, reż. Vikram Gandhi, Stany Zjednoczone 2011

Kumaré to oświecony guru ze Wschodu, który zbudował wspólnotę ludzi, głęboko wierzących w głoszone przez niego przesłanie. Odwołując się do hinduskiej filozofii i jogi, Kumaré proklamował transcendentne idee, nakłaniając ludzi do życia w zgodzie z samymi sobą, nieszkodzenia innym i uspakajania ciała na drodze fizycznych i oddechowych ćwiczeń ruchowych. Jego poglądy okazały się równie pożądane, co skuteczne, bo do wspólnoty dołączali wciąż nowi ludzie, zarówno młodzi, jak i starzy, bez względu na płeć, zawód i zainteresowania.
Sedno w tym, że Kumaré to fikcyjna postać, w którą wcielił się reżyser Vikram Gandhi. Film jest zapisem tego szczególnego eksperymentu. Gandhi zdecydował się na ten krok wierząc, że w ten sposób uda się dociec, skąd w człowieku bierze się tak silna potrzeba duchowości. Ukrywając prawdziwą tożsamość pod postacią Kumaré, Gandhi ukazał jednak coś znacznie poważniejszego. Zobrazował, jak bardzo zagubiony jest dzisiejszy człowiek i jak silna jest w nim potrzeba transcendencji, nadziei i wiary. Jednocześnie udając kogoś innego niż jest w rzeczywistości, Gandhi musiał skonfrontować się z trudnym problemem własnej tożsamości. U szczytu popularności zdecydował się przekazać ludziom najważniejszą lekcję, jaką sam wyniósł z filmowego eksperymentu. Odsłonił przed nimi prawdziwe oblicze pokazując, kim tak naprawdę jest guru, któremu wszyscy wierzą.
Film jest zabawnym, choć równocześnie niezwykle szczerym i wnikliwym spojrzeniem na temat relacji człowieka i wiary.

3. Pussy Riot. Modlitwa punka, reż. Mike Lerner, Maksym Pozdorowkin, Rosja/Wielka Brytania, 2012

Zimą 2011 roku, po kontrowersyjnym przebiegu wyborów w Rosji, Władimir Putin został ponownie wybrany prezydentem kraju. W odpowiedzi na to setki tysięcy Rosjan wyszło na ulice, aby podać w wątpliwość legalność wyborów, a tym samym legitymację Putina do rządów. Wśród protestujących były trzy młode radykalne feministki: Nadieżda Tołokonnikowa, Maria Alochina i Jekatierina Samucewicz, współzałożycielki zespołu punkowego Pussy Riot.W kolorowych kominiarkach na głowach, pończochach i letnich sukienkach weszły do słynnej cerkwi Św. Ducha w Moskwie i zaczęły satyryczny performance, śpiewając pieśń Święta Matko, wygnaj Putina. Po 40 sekundach zostały aresztowane. Wytoczono im pokazowy proces, oskarżono o „szerzenie nienawiści religijnej” i zagrożono 7-letnim wyrokiem więzienia.

PROPAGANDA WOJENNA
Sposoby tworzenia wroga, podziału świata, wartości wyższych i tych wymagających poświęcenia oraz własnej misji względem tych wartości. Jak propaganda tworzy emocjonalną nakładkę na ocenianie rzeczywistości.

4. Porządny, reż. Vanessa Lapa, Austria/Niemcy/Izrael, 2014

6 maja 1945 roku żołnierze amerykańskiej 88 dywizji piechoty znaleźli w domu Heinricha Himmlera w Gmund setki listów, dokumentów i zdjęć. Zbudowany w oparciu o te materiały oraz archiwalia filmowe Porządny pokazuje biografię szefa SS, który pod koniec maja 1945 roku popełnił samobójstwo, zażywając cyjanek. Kim był ten nacjonalista pochodzący ze zdeklasowanej rodziny mieszczańskiej, który stał się prawą ręką Hitlera, odpowiedzialnym za strategię wymordowania milionów Żydów, homoseksualistów, komunistów i Romów i który nadzorował jej wykonanie? Z jakich źródeł czerpał swoją ideologię? Jak postrzegał siebie i był traktowany przez swoją żonę Margarete, córkę Gudrun i kochankę Hedwig? Jak człowiek odwołujący się do tzw. niemieckich wartości, takich jak: porządek, przyzwoitość czy dobroć, pisał w listach do domu, w czasie horroru Holocaustu: „Czuję się dobrze, choć jestem zapracowany”? Co spowodowało, że jego córka po odwiedzinach w obozie koncentracyjnym w Dachau, powiedziała: „Było cudownie…”? Porządny to film o pretensjonalności wojennego zbrodniarza i wyparciu przez niego jakiegokolwiek poczucia winy.

5. Jesteśmy waszymi przyjaciółmi, reż. Hubert Sauper, Francja/Austria, 2014

Nagrodzona na festiwalach w Sundance i Berlinie brawurowa relacja z powstania najmłodszego państwa świata, Sudanu Południowego. Jej autorem jest Hubert Sauper, nominowany do Oscara® za głośny Koszmar Darwina o tragedii rybaków znad jeziora Wiktorii. Tym razem oblatuje wschodnią Afrykę skonstruowanym domowym sposobem samolocikiem, którym przylatuje aż z Francji. Z okien samolotu widzimy bezbrzeżne połacie ziemi, gdzie skumulowały się wszystkie nieszczęścia świata – to tu panuje najwyższa umieralność niemowląt, jedna trzecia ludności nie ma dostępu do wody pitnej, kraj regularnie doświadczany jest klęskami głodu, podczas których ginie nawet kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Z wysokości widać płonące wsie, wybuchające miny, lecz także zapierające dech w piersiach, porażające swym ogromem, skąpane w białym świetle, pejzaże Afryki – kontynentu w kształcie ludzkiego serca, miejsca narodzin pierwszego człowieka, jak powiedział Graham Green. Sauper ląduje na zapomnianych lotniskach i szuka swoich bohaterów – mieszka u lokalnych watażków, politycznych uchodźców, polityków, odwiedza miejscowe stacje radiowe, jest przed lokalami wyborczymi, gdzie odbywa się referendum mające przynieść niepodległość. Wysłuchuje ludzi okradzionych z ziemi przez międzynarodowe korporacje, rejestruje natchnione przemowy amerykańskich pastorów kuszących „niewiernych” wizją Raju. Oddaje głos Chińczykom budującym rafinerie i cytującym Konfucjusza, Amerykanom z ustami pełnymi sloganów o demokracji i pasterzom bezradnie patrzącym na białych dokonujących rekolonizacji tej części świata. (...) Na głębokim poziomie jego film to wielkie oskarżenie białych, od lat gwałcących Czarny Ląd. To oni przynieśli koncepcje granic i monoteistycznych religii, za sprawą których wybuchają tu krwawe konflikty. To oni dostarczają walczącym armiom broń, rozgrywając swoje interesy tak, by jak najtaniej eksploatować zasoby naturalne… Afryka w ujęciu Saupera to wyrzut sumienia całej zachodniej cywilizacji, wypchnięty poza medialny margines, wciąż traktowany z rasistowską wyższością.

6. Mundial. Gra o wszystko, reż. Michał Bielawski, Polska, 2013

Mistrzostwa „España ’82” były ostatnim sukcesem reprezentacji Polski na piłkarskich mistrzostwach świata. Cała Polska oglądała wspaniałe bramki Bońka iSmolarka, popis umiejętności Laty, Kupcewicza i Buncola, widowiskowe parady Młynarczyka. Na moment zapomniano, że tłem sportowego spektaklu są surowe prawa stanu wojennego, cenzura, wojsko na ulicach, więzienia zapełnione opozycjonistami. Występ piłkarzy był tak udany, że nazwano go „najpiękniejszym serialem stanu wojennego”
Grę piłkarzy śledzą internowani działacze zdelegalizowanej „Solidarności”, dziennikarze sportowi i cenzorzy, wycinający z telewizyjnych transmisji wszelkie przejawy istnienia opozycji. Występ w Hiszpanii poznajemy też z perspektywy zawodników, usiłujących sprostać nie tylko swoim ambicjom, ale też unieść ciężar oczekiwań kibiców i reżimowej propagandy.
Film porusza zagadnienie metaforyki wojennej - substytutów walki.

PROPAGANDA EKOLOGICZNA
Zmienne sposoby przypisywania dobra i zła umieszczane w narracji postępu – walka o podmiotowość i walka o naturalność. Techniki tworzenia tych kategorii.

7. Wiek głupoty, reż. Franny Armstrong, Wielka Brytania 2008
Film Franny Armstrong to kino powstałe ze szlachetnych pobudek, zaangażowane w dzieło odbudowy naszej zbiorowej świadomości. Nie unika demagogii, ale wydaje się ona w pełni usprawiedliwiona aktualnością stawianego problemu. Jest rok 2055. Po kataklizmie ostatni z ludzi budują schron, w którym - jak w biblijnej arce - przechowywane są ostatnie okazy zwierząt, owadów i roślinności. Kustosz tego przedziwnego miejsca (Pete Postlethwaite) przegląda archiwalne materiały z przeszłości i stawia pytanie, dlaczego nie powstrzymaliśmy zmian klimatycznych na Ziemi, kiedy jeszcze było to możliwe.

8. Wszyscy jesteśmy królikami doświadczalnymi, reż. Jean-Paul Jaud, Francja 2012

W 2011 roku miliard ludzi głoduje, a miliard czterysta milionów nie ma dostępu do elektryczności. GMO i energia nuklearna są rezultatem sytuacji gospodarczej po II wojnie światowej i wydają się dziś nie do uniknięcia – ponoć dla naszego dobra… Czy rzeczywiście powinniśmy jednak pozwolić na ich masowe wprowadzenie bez długoterminowych testów? Po raz pierwszy w historii, zarówno szerokie używanie pestycydów, jak i wpływ GMO na zdrowie, zostały dogłębnie przeanalizowane w trakcie dwuletnich badań, polegających na karmieniu zwierząt różnymi rodzajami sztucznych karm. Takich badań nikt wcześniej nie przeprowadzał, a co więcej – nie opublikował ich wyników. Film pokazuje nie tylko badaczy biorących udział w tym naukowym eksperymencie, lecz również ich bezkompromisową walkę o prawdę na temat GMO i jej ujawnienie opinii publicznej. Profesor Seralini oraz jego zespół z Uniwersytetu w Caen opublikował szczegółowe studium o toksyczności GMO 9 września 2012 roku. Okazuje się, że wyniki tych badań są bardzo niepokojące. Nie tylko dowodzą toksyczności GMO, ale również stawiają pod znakiem zapytania dzisiejszy system kontroli i regulacji żywności, zdrowia oraz chemikaliów, które masowo wprowadzane są na rynek jako produkty nieszkodliwe.

PROPAGANDA WOLNOŚCIOWA
Co legitymizuje wspólnotę i na czym polega poczucie prawa narodu? Co to znaczy wolna eduacja I zniewolenie system edukacyjnego? Do jakiego stopnia mamy prawo do wolności?

9. Jak założyć własne państwo, reż. Jody Shapiro, Kanada 2010

Film o tzw. micronations, czyli o szczególnego typu zbiorowościach, które uważają siebie za suwerenne i niezależne od innych państw. Mają swoje flagi, hymny i terytorium, a ich władze wydają wizy, prawa jazdy i nadają odznaczenia państwowe. Część z nich powstała jako kontestacja narzuconych zasad nowoczesnej państwowości. Historia innych sięga setek lat. Film przede wszystkim stawia pytanie, co sprawia, że państwo jest państwem. Czy rzeczywiście każdy z nas może być twórcą i władcą własnego państwa?

10. Alfabet, reż. Erwin Wagenhofer, Austria/Niemcy 2013

"Alfabet" pokazuje, w jaki sposób współczesny system edukacji determinuje nasz sposób patrzenia na świat i kształtuje naszą osobowość. Dolina Śmierci jest w filmie metaforą. W tym najbardziej gorącym miejscu na świecie nie rośnie nic, bo deszcz praktycznie tu nie pada. Gdy jednak w 2005 roku spadło go kilka centymetrów, w Dolinie pojawiły się kwiaty. Podobnie jest z ludzkim umysłem, który w sprzyjających warunkach również może rozkwitnąć. Jednak Sir Ken Robinson, ekspert od spraw edukacji, otwarcie przyznaje, że współczesny świat w sposób systematyczny niszczy potencjał wyobraźni zarówno w dzieciach, jak i w dorosłych. Obserwujemy, jak wygląda ten proces na świecie. Yang Dongping, profesor z pekińskiego Institute of Technology, narzeka na coraz silniejsze traktowanie edukacji w Chinach w kategoriach rynkowych, co wciąga dzieci w niebezpieczną spiralę współzawodnictwa. Z drugiej strony niemiecki specjalista w tej dziedzinie – Andreas Schleicher dostrzega zalety wprowadzenia międzynarodowych standardów w zakresie testów, bo dają one równe szanse dzieciom. Tego typu rozwiązanie krytykuje jednak niemiecki badacz mózgu Gerald Hüther, a także francuski kreatywny edukator dzieci Arno Stern, którego syn André nigdy nie chodził do szkoły, a świetnie daje sobie dziś radę, jak również Pablo Pineda Ferrer, znany z filmu "Ja też!" pierwszy student z syndromem Downa, któremu udało się ukończyć uniwersytet.

11. Jeden dzień w PRL, reż. Maciej Drygas, Polska 2006

Film w chronologiczny sposób - od poranka do nocy - ukazuje nam jeden zwykły dzień w Polsce Ludowej. Wtedy wydawało się to szarą codziennością - teraz zaś kamera ukazuje każdy szczegół ówczesnego życia. Film wykonany bez tuszowania lub ubarwiania - co nie zdarza się często, nawet w dokumentach. Realizmu dodają też czytane w tle raporty milicji oraz np. listy do bliskich. Dla starszych pokoleń to film przywołujący dziś nawet nieco zabawne, wspomnienia dla młodszych, nie pamiętających lub wogóle nie znających tamtych czasów, ukazujący w sporej części obraz Polski Ludowej.

Usłyszcie mój krzyk, reż. reż. Maciej Drygas, Polska 1991

8 września 1968 roku podczas dożynek na Stadionie Dziesięciolecia na znak protestu „przeciw tyranii kłamstwa, ogarniającego świat”, podpalił się 60-letni Ryszard Siwiec z Przemyśla. Jego ofiara nie została zauważona przez publiczność na trybunach. W Archiwum WFD zachował się siedmiosekundowy skrawek taśmy, na którym operator utrwalił tragiczne wydarzenie. W filmie wykorzystano fragmenty autentycznego nagrania zarejestrowanego przez Ryszarda Siwca na dwa dni przed samospaleniem, a także ujęcie płonącego Ryszarda Siwca utrwalone przez operatora PKF Zbigniewa Skoczka. Nazwisko Siwca nie znalazło się na pierwszych stronach polskich ani zachodnich gazet. Przez wiele miesięcy milczała również rozgłośnia Wolnej Europy. Kiedy ponad pół roku później na placu Vaclava w Pradze samospalenia dokonał Jan Palach, świat był wstrząśnięty. Opinia publiczna dowiedziała się również o podobnym proteście Litwina Romasa Kalanty. Z dokumentów i wypowiedzi wyłania się portret Ryszarda Siwca jako człowieka honoru, niegodzącego się na kompromisy, którego okrutna śmierć miała być protestem przeciwko panującemu systemowi.

12. Rewolucja non stop, reż. Arash T. Riahi, Arman T. Riahi, Austria/Szwajcaria 2013

Pokojowa forma protestów i demonstracji, która może zmienić otaczającą nas rzeczywistość nie jest wcale romantyczną utopią. To naukowo udowodniony fakt, co więcej bardzo wyraźnie można go zaobserwować we współczesnym politycznym świecie. Widać to na przykładzie undergroundowych ruchów kulturalnych w Iranie, demonstracji w Syrii, ruchu Femen na Ukrainie, ruchu Oburzonych w Hiszpanii, czy amerykańskiego ruchu Occupy Wall Street. Film pokazuje nam pełnych pasji i zaangażowania aktywistów z różnych stron świata, którzy organizują demonstracje w obronie demokracji, sprawiedliwości i praw człowieka. Widzimy tu rozmaite odmiany i typy protestów, za którymi zawsze kryje się jednak głęboka potrzeba zmiany świata. Rządy i organy ścigania często nie wiedzą, jak się wobec nich zachować i co z nimi zrobić. W wielu przypadkach takie demonstracje tłumione są siłą w zarodku, a wielu aktywistów obawia się nawet o życie w swoich krajach. Film jest istotnym elementem większego projektu multimedialnego, do którego należy strona internetowa www.everydayrebellion.com, gdzie można śledzić przykłady niezwykle pomysłowych aktów oporu z całego świata.

13. PREMIERA - pokaz specjalny w ramach festiwalu PLANETE+DOC

Internet Own's Boy, reż. Brian Knappenberger, 2014
Opowieść o geniuszu internetu - Aaronie Swartzu, współzałożycielu organizacji Progress Demand, zajmującej się aktywizowaniem grup społecznych w celu wywierania pozytywnego wpływu na polityków i decydentów w USA.
19 lipca 2011, Swartz został oskarżony przez prokuratora stanu Massachusetts o m.in. włamanie do należącej do MIT bazy danych JSTOR i nielegalne pobranie ponad 4 mln artykułów naukowych (do których dostęp jest płatny)[9]. Było to związane z włamaniem do serwerowni MIT i zainstalowaniem laptopa z odpowiednim programem przesyłającym dane na określony adres e-mail. Swartz nigdy nie przyznał się do winy. 11 stycznia 2013 roku odebrał sobie życie. Miał 26 lat.

14. #chicagoGirl. Facebookowa rewolucja, reż. Joe Piscatella, USA/Syria 2013

Ala’a Basatneh to charyzmatyczna dziewiętnastolatka, która od 2011 roku za pomocą własnego laptopa pomaga w koordynacji rewolucji w Syrii. Urodziła się w Damaszku, ale jako dziewczynka wyjechała z rodzicami do Stanów Zjednoczonych i mieszka obecnie na przedmieściach Chicago. Działa za pomocą mediów społecznościowych, które okazują się ważnym czynnikiem wspierającym syryjską rewolucję. Na Facebooku ma 1200 znajomych, a na Twitterze jej profil śledzi 2000 osób. W ten sposób promuje na świecie działania syryjskich rewolucjonistów. Wrzuca demonstracje jako wydarzenia na Facebooku, używa Google Maps do informowania o trasie ich przebiegu i publikuje na swych stronach materiał nakręcony przez demonstrantów. Zapewnia im też odpowiedni sprzęt do filmowania, wysyłając minikamery w przygotowanych przez siebie paczkach. Nie ma czasu na znajomych i własne hobby, bo każdą wolną chwilę spędza na wspieraniu działań opozycyjnych wobec dyktatury Baszszara al-Assada. Oprócz niej poznajemy w filmie także kilku jej syryjskich przyjaciół-rewolucjonistów, w tym młodego dziennikarza Mazhara Omara Tayara oraz młodego filmowca Basela Szahade, którzy zginęli podczas zamieszek, a także Aousa al Mubaraka, który jak dotąd jeszcze żyje. Poznajemy też opinię ekspertów na temat konfliktu w Syrii, w tym: dziennikarzy Kurta Andersena i Claya Shirky’ego, a także wykładowczyni Zeynep Tufekci i programisty Davida Gorodyansky’ego. Dzięki temu mamy szansę obejrzeć nie tylko poruszający obraz heroizmu i odwagi młodej dziewczyny, która z poświęceniem próbuje wspierać z odległego kraju opozycję we własnej ojczyźnie, lecz również ciekawą analizę konfliktu w Syrii i roli, jaką odgrywa w nim internet, a w szczególności media społecznościowe

15. Kultura remixu, reż. Brett Gaylor, Kanada 2009

Ten film mówi o wojnie. Polem walki na tej wojnie jest internet – zapowiada Brett Gaylor, reżyser i sieciowy aktywista. Stronami w tej walce są wszyscy, podzieleni jednak na tych, którzy popierają przestrzeganie praw autorskich (copyright), i tych, którzy ich nie uznają. Ci drudzy wyznają zasadę copyleft, swobodnego udostępniania treści intelektualnych, bo tylko w ten sposób – poprzez dostęp do dorobku przeszłości i moliwość jego przetwarzania – można tworzyć współczesną kulturę. Sztandarowym przykładem takiej postawy jest działalność Girl Talka, muzyka miksującego i przerabiającego całą klasykę muzyki rozrywkowej. Girl Talk wyjmuje z utworów krótkie kawałki i miesza je w nową całość. Wirtuozeria, z jaką miksuje muzykę, błyskawicznie zamieniła go w gwiazdę klubowego
podziemia. Reżyser zastanawia się nad tym, czy metoda Girl Talka odzwierciedla stosunek do praw autorskich całego pokolenia wychowanego na internecie, czy też jest on po prostu bardzo zawziętym piratem. Gaylor uważnie bada amerykańskie prawo autorskie, by sprawdzić, w jakim stopniu chroni artystów, a w jakim firmy fonograficzne. Zdaniem Lawrence’a Lessiga, prawnika, który nie sprzeciwia się powielaniu i wymianie muzyki czy filmów, prawo chroni przede wszystkim biznes, nie autorów. Reżyser wskazuje na zagrożenia wynikające z „ochrony treści intelektualnych” w czasach, gdy prawo dopuszcza opatentowanie żywych komórek. Dlatego poszukuje sojuszników w miejscach, gdzie do praw autorskich podchodzi się inaczej niż w USA. Film Gaylora to nie tylko opowiedzenie się po jednej ze stron, to także wyłożenie manifestu kultury remiksu. Po której staniemy my?

16. Niedokończony film, reż. Yael Hersonski, Niemcy/Izrael, 2009

W maju 1942 roku do warszawskiego getta przybyła ekipa filmowa Urzędu Propagandy III Rzeszy. Operatorzy pracowali przez miesiąc, rejestrując sceny z życia ulicy, pokazując skrajną nędzę i świat dobrze odżywionych, wchodząc do zabiedzonych podwórek i wykwintnych restauracji, kreując świat kontrastów i pracując nad "uchwyceniem żydowskiego charakteru". Zapis odnaleziono zaraz po wojnie, w archiwach filmowych nazistów. Przez lata uważano go za prawdziwy portret życia w warszawskim getcie.
Reżyserka Yael Hersonski postanowiła zbadać okoliczności powstania filmu. 50-minutowy zapis przestudiowała ujęcie po ujęciu, przejrzała archiwa, prywatne zapiski na temat obecności ekipy w getcie, dotarła do materiałów z przesłuchań niemieckiego operatora filmowego, Willy'ego Wista. Mozolna analiza pokazuje, że dokument to jeszcze jedna mistyfikacja propagandy nazistów, a "normalne" życie od początku do końca zaaranżowano, pod bacznym okiem pilnujących porządku esesmanów. Na film składają się wspomnienia i komentarze ocalonych, fragmenty niesławnego filmu, sylwetki uchwyconych w kadrze niemieckich operatorów i przerażone spojrzenia filmowanych mieszkańców getta. Wychwycone przez reżyserkę niuanse przenoszą film na poziom uniwersalny, każą zastanowić się nad naturą i uwarunkowaniami każdego zapisu archiwalnego.
Bohaterami filmu są nie tylko widoczni na ekranie mieszkańcy, ale także kilku ocalonych z Zagłady. Reżyserka konfrontuje ich z niemieckim filmem, wsłuchując się w ich komentarze. "Przechodziłam obok trupów, ale ich nie zauważałam. Nie byłam w stanie niczego poczuć. Jestem szczęśliwa, że dziś mogę płakać, że dziś jestem człowiekiem." mówi jedna z rozmówczyń.