Komunikacja polityczna 2101-L-MON-KOPO

Przedmiot poświęcony jest różnym zagadnieniom związanym z procesem komunikacji politycznej w ramach wielowektorowych relacji, jakie zachodzą między nadawcą a odbiorcą, poszczególnymi grupami społecznymi, wreszcie instytucjami medialnymi oraz politycznymi.

Cele przedmiotu:
• wskazać kluczowe aspekty procesu komunikacji politycznej;
• wyjaśnić w sposób zrozumiały (poprzez przykłady) najważniejsze teorie i modele komunikacji politycznej;
• wytłumaczyć rolę i wpływ mediów na kształtowanie interakcji zachodzących w ramach komunikacji politycznej;
• wyjaśnić zależności funkcjonalne między współczesnymi systemami politycznymi oraz systemami medialnym w krajach demokratycznych w perspektywie Burke’owskiej „czwartej władzy”;
• zdiagnozować, zanalizować oraz wytłumaczyć najważniejsze aspekty mediatyzacji świata polityki;
• scharakteryzować oraz objaśnić płaszczyzny polityzacji współczesnych mediów masowych, uwzględniając perspektywę postpolityczną.

Wybrane zagadnienia i problemy:

 Wprowadzenie: podstawowe pojęcia: komunikacja, polityka, komunikacja polityczna, wreszcie – czwarta władza? Dlaczego czwarta? Czyja władza? Nad kim i w jakim zakresie? A może ani czwarta ani pierwsza?
 Problem władzy mediów nad społeczeństwem, nad elitą rządzącą, wreszcie problem superwładzy mediów, a więc mediokracji – na czym polega? Cechy dystynktywne władzy medialnej. Typologia władzy medialnej – władza jako mediatyzowanie, władza jako funkcjonowanie, władza jako oddziaływanie, władza jako kontrolowanie.
 Komunikacja polityczna – definicja, cechy, cele, zasady. Ujęcie procesualne – komunikacja polityczna a proces polityczny;
 Modele mediów w demokracji – doktryny – liberalne, autorytarne, marksistowskie, odpowiedzialności społecznej;
 Dziennikarskie ideologie – obiektywizmu, subiektywizmu, systemowego działania
 Koncepcje relacji między politykami a mediami – koncepcje zależności i instrumentalizacji, koncepcje antagonistyczne i symbiotyczne;
 Wybrane modele komunikacji politycznej – pojęcie modelu i teorii, krytyczna analiza syntetycznych modeli komunikacji politycznej;
 Uczestnicy procesu komunikowania politycznego – role i cele – media masowe, aktorzy polityczny, odbiorcy – obywatele – internauci;
 Wydarzenie medialne i jego siła – ekspansja zdarzeń czy też mediów (konwencji) je relacjonujących – w perspektywie D. Dayana i E. Katza;
 Propaganda jako antonim komunikacji politycznej – typologia, cele, reguły;
 Komunikacja wyborcza oraz komunikacja poza-wyborcza – charakterystyka, cechy dystynktywne, podobieństwa i różnice, zależności oraz ryzyka;
 Modele kampanii wyborczych w ujęciu medioznawczym;
 Postpolityka – profesjonalizacja i marketyzacja komunikacji politycznej – cechy, zjawiska, bohaterowie;
 Koncepcje marketingu politycznego, segmentacja rynku wyborczego oraz modele zachowań wyborców z perspektywy funkcjonalistycznej komunikacji politycznej;
 Wizerunek jako źródło, wartość i cel ostateczny postpolitycznej komunikacji politycznej;
 Mediatyzacja kampanii wyborczych – era spin doctors oraz pundits, debaty i „ustawki”;
 Zagadnienie opiniotwórczości mediów w komunikacji politycznej – typologia mediów ze względu na „ustanawianie” agendy politycznej;
 Problem manipulacji w komunikowaniu politycznym – perspektywa manipulatora, manipulowanego wreszcie ofiary w perspektywie medioznawczej;
 Zagadnienie skandalizacji politycznej – skandal w mediach – charakterystyka zjawiska.