Dziedzictwo kulturowe: metodologia, ideologia, etyka 1500-SDN-SP-NOKIREAK

Od lat 80. XX wieku mówi się czasem o „obsesji dziedzictwa”, jaka zapanowała w Europie. Rozmaite programy ochrony i promocji, ministerstwa i inicjatywy lokalne dążą do objęcia opieką coraz to nowych obiektów, co więcej, dopracowano się wręcz kategorii dziedzictwa niematerialnego. W badaniach kulturoznawczych dziedzictwo jest rozumiane nie tyle jako cel sam w sobie, ile jako sposób na tworzenie i reprodukcję pożądanych wyobrażeń, będących podwaliną wspólnoty w wymiarze symbolicznym. Warto zatem zastanowić się nad zakresem i stosowalnością tej kategorii oraz na jej funkcjonalności w różnych aspektach praktyk społecznych, a więc nad związkiem z tożsamością, prawem, etyką, gospodarką. Refleksja nad tym pakietem zagadnień została podzielona na kilka punktów. Z jednej strony będą to zagadnienia związane z politykami tożsamościowymi na poziomie państwa i regionu wraz z pytaniem o zastanawiający status dziedzictwa ludzkości. Z drugiej zaś istotne wydają się przykłady, w których kategoria dziedzictwa okazuje się narzędziem pozycjonowania ideologicznego lub też projektowany zbiór jej desygnatów wchodzi w kolizję z innymi politykami ochrony, jak w przypadku pogranicza. Wreszcie zostanie wzięty pod uwagę aspekt etyczny w przypadku upamiętniania (lub nie) dziedzictwa reżimów totalitarnych czy też miejsc/ obszarów ludobójstwa