Dzieje życia -W 1400-236EPŻ-W

Wykład 1. omawia podstawowe założenia metody nauk przyrodniczych oraz stosunku do niej zjawiska ewolucji i teorii Darwina. Pokazuje zastosowanie idei ewolucji przez selekcję w immunologii, neurobiologii, socjologii i badaniach kultury. Treścią wykładu 2. jest geneza dzisiejszego środowiska życia człowieka. Metodologiczne powiązania biologii i lingwistyki wykorzystane są do odtworzenia przebiegu zaludnianie i cywilizowanie Europy. Uzmysławia to związek przemian klimatu, a szczególnie dziedzictwa epok lodowych, z historią fauny i flory europejskiej. Wykład 3. omawia przyrodnicze tło ewolucji człowieka w trakcie epok lodowych i plioceńskie uwarunkowania antropogenezy. Przedyskutowany jest kopalny zapis początków człowieka oraz zwierzęce dziedzictwo w zachowaniach człowieka. Wykład 4. przedstawia przedlodowcowy świat trzeciorzędu. Rozważana jest geneza stepu w związku ze zmianami poziomu wód oceanicznych i klimatu a także środowiska formowania węgla brunatnego i przemiany faun roślinożerców. Jest to tło do odtworzenia przemian anatomii ssaków naczelnych. Wykład 5. wskazuje na związki biogeografii z molekularnymi wydzieleniami wielkich gałęzi ewolucyjnych ssaków. Ewolucja ucha wewnętrznego i środkowego powiązana jest z przemianami uzębienia. Intronizacja dinozaurów wraz z upadkiem gadów ssakokształtnych przedstawiona jest na tle przemian środowiska permskich epok lodowych. Wykład 6. dyskutuje ewolucję gniazdowania ptaków oraz relikty gadziej anatomii i zachowań rozrodczych wśród ptaków dzisiejszych, aerodynamikę lotu i pochodzenie piór. Przedstawiony jest geologiczny zapis przemian na granicy kredy i trzeciorzędu. Wykład 7. dotyczy zagadnień koewolucji roślin kwiatowych i nowoczesnych owadów. Swoistości w genetycznej regulacji morfogenezy kwiatu powiązane są ze złożonymi drogami ewolucji owadopylności i wiatropylności kwiatowych. Wykład 8. omawia uwarunkowania rozprzestrzenienia i produktywności ekosystemów kontynentalnych w erze dinozaurów. Omówiona jest ewolucja sagowców i miłorzębów jako reliktów ery dinozaurów a także przebieg ewolucji iglastych. Przedstawione są przemiany owadów odżywiających się pokarmem roślinnym. Wykład 9. przedstawia genezę lasów późnego paleozoiku, sięgając do permskich lasów liściastych Syberii i Gondwany, tundry karbońskiej i lasów deszczowych epoki węgla kamiennego. Początki iglastych i roślin nasiennych przedstawione są w kontekście ich ekologicznej ekspansji do wnętrza karbońskich kontynentów. Treścią wykładu 10. jest przebieg opanowywania lądów przez kręgowce, bezkręgowce i rośliny. Powstanie gadów powiązane jest z przemianami osłonek płodu w jaju oraz z ewolucją ucha. Droga formowania kończyn parzystych z płetw ukazuje powstanie płazów. Pierwsze lądowe stawonogi i najpierwotniejsze rośliny naczyniowe są częścią pierwszych lądowych ekosystemów. Wykład 11. omawia ewolucję kręgowców wodnych. Uzmysławia, że płuca czy stadium rozwojowe kijanki są dawnymi cechami ryb. Pochodzenie ryb i mechanizm powstania szczęk ukazane są jako jedna z największych zagadek dzisiejszej paleobiologii. Rola kanalików nerkowych i regulacji osmotycznej wskazana jest jako czynnik kontrolujący wczesną ewolucję ekologii kręgowców. Przedmiotem wykładu 12. jest geneza anatomii strunowców. Przedyskutowane są interpretacje najstarszych strunowców z wczesnego kambru i ich możliwych prekambryjskich krewniaków. Nierozwiązanym zagadnieniem pozostaje interpretacja danych filogenetyki molekularnej w związku z pochodzeniem półstrunowców i szkarłupni. Wykład 13. rozpoczyna się od przedstawienia molekularnych i paleontologicznych podstaw określenia homologii odnóży głowowych stawonogów. Omówiona jest "kambryjska eksplozja" w ewolucji stawonogów. Koncepcja zootypu i jedność mechanizmu regulacji rozwoju zwierząt służy do dyskusji natury związków zwierząt liniejących z trochoforowymi. Rozwój zdolności do rycia w osadzie służy do objaśnienia mechanizmu fosylizacji "faun z Ediacara". W tym kontekście i w związku z danymi molekularnymi pojawia się