Chemia nieorganiczna II 1200-1CHN2W6
Druga część wykładu z chemii nieorganicznej poświęcona jest omawianiu właściwości chemicznych wybranych pierwiastków i ich związków. Dla każdej grupy pierwiastków omawiane są nie tylko wybrane, szczegółowe właściwości, ale pokazywane są także wspólne elementy z charakterystyką innych pierwiastków w celu wykazania możliwości dokonywania różnych uogólnień, sprzyjających zrozumieniu właściwości i tendencji ich zmian w układzie okresowym. Szczegółowo omawiana jest chemia wodoru, tlenu (z uwzględnieniem charakterystyki typowych ogniw paliwowych), siarki, selenu i telluru, z uwzględnieniem m. in. kluczowego dla alotropii tych pierwiastków pojęcia katenacji oraz struktury cząsteczek kwasów tlenowych. Obszernie omawiana jest chemia azotu – zarówno elementarnego (ze wskazaniem na istotny ekonomicznie problem wiązania azotu atmosferycznego), jak i jego związków, w tym – amoniaku, hydrazyny, azydku wodoru, tlenków azotu (ze wskazaniem m. in. na intensywnie badane biologiczne znaczenie NO), kwasów tlenowych (głównie azotowego(V) i odmiennych schematów jego reakcji z różnymi metalami). Analogiczne rozważania (uzupełnione o występowanie odmian alotropowych) prowadzone są dla fosforu, arsenu, antymonu i bizmutu. W chemii fluorowców istotny nacisk położony jest na wykazanie i zrozumienie różnic między właściwościami fluoru i pozostałych pierwiastków tej grupy oraz omawiane są ich połączenia na różnych stopniach utlenienia. Rozważania o typowych właściwościach pierwiastków uzupełniane są następnie wykładem o nadprzewodnictwie, które to zjawisko stanowi przykład uzyskiwania przez różne substancje specyficznych cech w bardzo niskich temperaturach. Innym przejawem takich właściwości jest nadciekłość helu, omawiana następnie jako część rozważań o gazach szlachetnych, uzupełnionych informacjami na temat związków chemicznych ksenonu. W ramach wybranych zagadnień nieorganicznej chemii węgla omawiane są zarówno od dawna znane odmiany alotropowe: diament i grafit, z uwzględnieniem przemian chemicznych tego ostatniego), jak i nowsze: grafen, fullereny, nanorurki, nanocebulki i nanokapsułki. Wprowadzane jest pojęcie związków interkalacyjnych. Wykład o chemii węgla uzupełniają następnie informacje o karbonylkach i węglikach metali. W syntetycznym ujęciu przedstawiane są wybrane informacje o chemii boru, krzemu i ich połączeń. Wykład kończy porównawczy przegląd lantanowców i ich wybranych związków.
|
W cyklu 2023L:
Druga część wykładu z chemii nieorganicznej poświęcona jest omawianiu właściwości chemicznych wybranych pierwiastków i ich związków oraz istotnemu rozszerzeniu wiadomości na temat związków kompleksowych. Dla każdej grupy pierwiastków omawiane są nie tylko wybrane, szczegółowe właściwości, ale pokazywane są także wspólne elementy z charakterystyką innych pierwiastków w celu wykazania możliwości dokonywania różnych uogólnień, sprzyjających zrozumieniu właściwości i tendencji ich zmian w układzie okresowym. Szczegółowo omawiana jest chemia wodoru, tlenu (z uwzględnieniem charakterystyki typowych ogniw paliwowych), siarki, selenu i telluru, z uwzględnieniem m. in. kluczowego dla alotropii tych pierwiastków pojęcia katenacji oraz struktury cząsteczek kwasów tlenowych. Obszernie omawiana jest chemia azotu – zarówno elementarnego (ze wskazaniem na istotny ekonomicznie problem wiązania azotu atmosferycznego), jak i jego związków, w tym – amoniaku, hydrazyny, azydku wodoru, tlenków azotu (ze wskazaniem m. in. na intensywnie badane biologiczne znaczenie NO), kwasów tlenowych (głównie azotowego(V) i odmiennych schematów jego reakcji z różnymi metalami). Analogiczne rozważania (uzupełnione o występowanie odmian alotropowych) prowadzone są dla fosforu, arsenu, antymonu i bizmutu. W chemii fluorowców istotny nacisk położony jest na wykazanie i zrozumienie różnic między właściwościami fluoru i pozostałych pierwiastków tej grupy oraz omawiane są ich połączenia na różnych stopniach utlenienia. Rozważania o typowych właściwościach pierwiastków uzupełniane są następnie wykładem o nadprzewodnictwie, które to zjawisko stanowi przykład uzyskiwania przez różne substancje specyficznych cech w bardzo niskich temperaturach. Innym przejawem takich właściwości jest nadciekłość helu, omawiana następnie jako część rozważań o gazach szlachetnych, uzupełnionych informacjami na temat związków chemicznych ksenonu. W ramach wybranych zagadnień nieorganicznej chemii węgla omawiane są zarówno od dawna znane odmiany alotropowe: diament i grafit, z uwzględnieniem przemian chemicznych tego ostatniego), jak i nowsze: grafen, fullereny, nanorurki, nanocebulki i nanokapsułki. Wprowadzane jest pojęcie związków interkalacyjnych. Wykład o chemii węgla uzupełniają następnie informacje o karbonylkach i węglikach metali. W syntetycznym ujęciu przedstawiane są wybrane informacje o chemii boru, krzemu i ich połączeń. Wykład kończy porównawczy przegląd lantanowców i ich wybranych związków. |
W cyklu 2024L:
Druga część wykładu z chemii nieorganicznej poświęcona jest omawianiu właściwości chemicznych wybranych pierwiastków i ich związków oraz istotnemu rozszerzeniu wiadomości na temat związków kompleksowych. Dla każdej grupy pierwiastków omawiane są nie tylko wybrane, szczegółowe właściwości, ale pokazywane są także wspólne elementy z charakterystyką innych pierwiastków w celu wykazania możliwości dokonywania różnych uogólnień, sprzyjających zrozumieniu właściwości i tendencji ich zmian w układzie okresowym. Szczegółowo omawiana jest chemia wodoru, tlenu (z uwzględnieniem charakterystyki typowych ogniw paliwowych), siarki, selenu i telluru, z uwzględnieniem m. in. kluczowego dla alotropii tych pierwiastków pojęcia katenacji oraz struktury cząsteczek kwasów tlenowych. Obszernie omawiana jest chemia azotu – zarówno elementarnego (ze wskazaniem na istotny ekonomicznie problem wiązania azotu atmosferycznego), jak i jego związków, w tym – amoniaku, hydrazyny, azydku wodoru, tlenków azotu (ze wskazaniem m. in. na intensywnie badane biologiczne znaczenie NO), kwasów tlenowych (głównie azotowego(V) i odmiennych schematów jego reakcji z różnymi metalami). Analogiczne rozważania (uzupełnione o występowanie odmian alotropowych) prowadzone są dla fosforu, arsenu, antymonu i bizmutu. W chemii fluorowców istotny nacisk położony jest na wykazanie i zrozumienie różnic między właściwościami fluoru i pozostałych pierwiastków tej grupy oraz omawiane są ich połączenia na różnych stopniach utlenienia. Rozważania o typowych właściwościach pierwiastków uzupełniane są następnie wykładem o nadprzewodnictwie, które to zjawisko stanowi przykład uzyskiwania przez różne substancje specyficznych cech w bardzo niskich temperaturach. Innym przejawem takich właściwości jest nadciekłość helu, omawiana następnie jako część rozważań o gazach szlachetnych, uzupełnionych informacjami na temat związków chemicznych ksenonu. W ramach wybranych zagadnień nieorganicznej chemii węgla omawiane są zarówno od dawna znane odmiany alotropowe: diament i grafit, z uwzględnieniem przemian chemicznych tego ostatniego), jak i nowsze: grafen, fullereny, nanorurki, nanocebulki i nanokapsułki. Wprowadzane jest pojęcie związków interkalacyjnych. Wykład o chemii węgla uzupełniają następnie informacje o karbonylkach i węglikach metali. W syntetycznym ujęciu przedstawiane są wybrane informacje o chemii boru, krzemu i ich połączeń. Wykład kończy porównawczy przegląd lantanowców i ich wybranych związków. |
Założenia (opisowo)
Koordynatorzy przedmiotu
Kierunek podstawowy MISMaP
Rodzaj przedmiotu
Tryb prowadzenia
Efekty kształcenia
Po ukończeniu przedmiotu student:
- Zna podstawowe składniki materii i ich własności, zna własności pierwiastków chemicznych wynikające z prawa okresowości, zna elementarną kwantową teorię budowy atomów i molekuł (jakościowy model orbitalny). Zna podstawowe pojęcia i prawa chemiczne, zna symbolikę, nomenklaturę i notację chemiczną, zna i rozumie zapis reakcji chemicznych.
- Zna podstawy chemii nieorganicznej, obejmujące własności pierwiastków chemicznych i ich związków.
- Potrafi zastosować poznane prawa chemii w analizie wybranych problemów chemicznych
- Potrafi analizować zagadnienia z zakresu chemii nieorganicznej, w tym problemy struktury geometrycznej i elektronowej molekuł. Potrafi opisać i wyjaśnić podstawowe typy reakcji chemicznych oraz ich mechanizmy.
- Potrafi stosować aparat pojęciowy i modele jakościowe chemii kwantowej do analizy i interpretacji własności atomów i molekuł, przebiegu prostych reakcji chemicznych
- Potrafi w sposób precyzyjny i spójny wypowiadać się w mowie i piśmie na tematy dotyczące problemów chemicznych.
- Potrafi samodzielnie zdobywać wiedzę i rozwijać swoje profesjonalne umiejętności , korzystając z różnych źródeł ( pisanych i elektronicznych) w tym także w języku obcym.
-Rozumie potrzebę i zna możliwości ciągłego dokształcania się. Potrafi samodzielnie wyszukiwać informacje w literaturze, także w językach obcych.
- Ma przekonanie o wadze zachowania się w sposób profesjonalny, przestrzega zasad etyki zawodowej.
- Zna zakres posiadanej przez siebie wiedzy i posiadanych umiejętności, rozumie potrzebę podnoszenia kompetencji zawodowych i osobistych.
Kryteria oceniania
Semestralny egzamin ma charakter pisemny (5-6 otwartych pytań, wymagających opisowych odpowiedzi) - na ocenę. Ocena końcowa jest oparta na średniej arytmetycznej ocen cząstkowych, przy czym wymagane jest opanowanie przynajmniej 50% materiału. Egzamin poprawkowy ma identyczną formę i sposób oceniania. Szczegółowe, aktualne wymagania do egzaminu przesyłane są studentom po ostatnim wykładzie w danym semestrze.
Zgodnie z Nowym Regulaminem studiów uczestnictwo w wykładach JEST OBOWIĄZKOWE (obecność na wykładach jest rejestrowana). Dopuszczalna liczba nieobecności to 4 wykłady. Wymóg ten jest uzasadniony także merytorycznie ze względu na odbiegający od podawanego w typowych podręcznikach, zaawansowany merytorycznie materiał i powinien doprowadzić do poprawienia ocen egzaminacyjnych.
Praktyki zawodowe
nie ma
Literatura
1. A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, PWN, Warszawa 2002
2. Praca zbiorowa pod red. L. Kolditza, Chemia nieorganiczna, cz. 1, 2, PWN 1994 ( „Biblioteka Chemii”)
3. J.D. Lee, Zwięzła chemia nieorganiczna PWN, Warszawa 1994
4. N. N. Greenwood, A. Earnshaw, Chemistry of the Elements, Pergamon Press, Oxford-Toronto, 1984
5. F. A. Cotton, G. Wilkinson, Advanced Inorganic Chemistry, wyd. 5, Wiley 1988
6. E. Uhlemann, Einführung in die Koordinationschemie, VEB DVW, Berlin 1977
7. I. Fitz, Reaktionstypen in der anorganischen Chemie, Akad.-Vlg. Berlin 1981
|
W cyklu 2023L:
1. A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, PWN, Warszawa 2002 2. Praca zbiorowa pod red. L. Kolditza, Chemia nieorganiczna, cz. 1, 2, PWN 1994 ( „Biblioteka Chemii”) 3. J.D. Lee, Zwięzła chemia nieorganiczna PWN, Warszawa 1994 4. N. N. Greenwood, A. Earnshaw, Chemistry of the Elements, Pergamon Press, Oxford-Toronto, 1984 5. F. A. Cotton, G. Wilkinson, Advanced Inorganic Chemistry, wyd. 5, Wiley 1988 6. E. Uhlemann, Einführung in die Koordinationschemie, VEB DVW, Berlin 1977 7. I. Fitz, Reaktionstypen in der anorganischen Chemie, Akad.-Vlg. Berlin 1981 |
W cyklu 2024L:
1. A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, PWN, Warszawa 2002 2. Praca zbiorowa pod red. L. Kolditza, Chemia nieorganiczna, cz. 1, 2, PWN 1994 ( „Biblioteka Chemii”) 3. J.D. Lee, Zwięzła chemia nieorganiczna PWN, Warszawa 1994 4. N. N. Greenwood, A. Earnshaw, Chemistry of the Elements, Pergamon Press, Oxford-Toronto, 1984 5. F. A. Cotton, G. Wilkinson, Advanced Inorganic Chemistry, wyd. 5, Wiley 1988 6. E. Uhlemann, Einführung in die Koordinationschemie, VEB DVW, Berlin 1977 7. I. Fitz, Reaktionstypen in der anorganischen Chemie, Akad.-Vlg. Berlin 1981 |
Uwagi
|
W cyklu 2023L:
Semestralny egzamin pisemny na ocenę. Po zakończeniu wykładu, przed egzaminem studenci otrzymują drogą elektroniczną szczegółowe wymagania do egzaminu. |
W cyklu 2024L:
Semestralny egzamin pisemny na ocenę. Po zakończeniu wykładu, przed egzaminem studenci otrzymują drogą elektroniczną szczegółowe wymagania do egzaminu. |
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: