Miara harmoniczna 1000-1M13MH
Tytuł wykładu powinien właściwie brzmieć:
Miara Harmoniczna, Geometryczna Teoria Funkcji i Teoria Potencjału.
Klasyczną miarę harmoniczną zbioru A zawartego w brzegu obszaru
U w R^2, widzianą z punktu xin U można zdefiniować (na jeden z wielu
równoważnych sposobów) jako prawdopodobieństwo tego że ruch
Browna, "wypuszczony" z punktu x, opuści obszar U przez zbiór A.
Badanie struktury miary harmonicznej prowadzi do ważnych i bardzo ciekawych zagadnień w Analizie Zespolonej i Geometryczej Teorii Funkcji. W ostatnich 20 latach dokonał sie wielki postęp, ale wciaż pozostaje wiele otwartych pytań.
Jednym z ważnych narzędzi są tu konforemne układy dynamiczne.
PLAN WYKŁADU
1. część wstępna
Obszary Jordana i obszary jednospójne w $mathbb{C}$.
Przekształcenie Riemanna i tw Caratheodory'ego.
Podstawowe twierdzenia o dystorsji. Metryka hiperboliczna.
Funkcja Greena, zagadnienie Dirichleta.
Potencjał logarytmiczny, funkcje subharmoniczne, pojemność logarytmiczna. Rozkład równowagowy.
Długość ekstremalna rodziny krzywych, związek z miarą harmoniczną (oszacowania Beurlinga).
2. Część bardziej zaawansowana
Miara harmoniczna w obszarach jednospójnych. Twierdzenie Rieszow. Punkty osiągalne. Hipoteza Oksendala o singularności względem każdej miary Hausdorffa o wykładniku $>1$. Dowód hipotezy Oksendala (N. Makarov).
Funkcje Blocha i ich związek z teorią przekształceń konforemnych. Problem $beta$ spektrum, hipoteza Brennana. Częściowe wyniki.
3. część (jeszcze) bardziej zaawansowana
Martyngał związany z funkcją Blocha, prawo iterowanego logarytmu dla (tego martyngału i) dla funkcji Blocha. Wnioski geometryczne-twierdzenie Makarowa.
Miara harmoniczna na obszarach niejednospójnych: twierdzenia P.Jonesa i T. Wolffa.
Miara harmoniczna w układach dynamicznych. Zastosowania metod układów dynamicznych. Przegląd wyników "warszawskich".
Miara harmoniczna w wymiarze >2. Zagadnienie wymiaru miary harmonicznej . Wynik Bourgaina i jego
możliwe uogólnienia (zastosowania).
Otwarte pytania i próby odpowiedzi.
Rodzaj przedmiotu
Założenia (opisowo)
Efekty kształcenia
Efektem wykładu ma być zapoznanie uczestników z pewną grupą fundamentalnych zagadnień Analizy.
Przedstawione zostaną związki z Układami Dynamicznymi i ich metodami. Zostaną zaproponowane zagadnienia do dalszej pracy badawczej.
Kryteria oceniania
Wykład zakończony egzaminem.
W czasie trwania semestru- zadania do samodzielnego rozwiązania i przedstawienia rozwiązań na ćwiczeniach.
Literatura
T. Ransford: Potential Theory in the Complex Plane. Cambridge University Press 1995
J. Garnett, D. Marshall: Harmonic Measure. Cambridge University Press 2005
W.Hayman, P. Kennedy: Subharmonic Functions. Academic Press
oraz różne prace (artykuły)
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: