Wiedza o sztuce Chin 3600-3-SI2-WSCH2
Przedmiot podzielony jest na dwie części odpowiadające dwóm semestrom zajęć: „Chińska sztuka zdobnicza i architektura” oraz „Kaligrafia i malarstwo chińskie”. W pierwszej części wykłady obejmować będą wstęp do historii sztuki chińskiej, sztukę prehistoryczną i starożytną (w tym brązy, rzeźbę w nefrycie, wyroby z laki), sztukę grobową Chin cesarskich (szczególnie w epokach Han i Tang), historię: ceramiki i porcelany, sztuki zdobniczej (inne tworzywa), sztuki religijnej (szczególnie monumentalnej rzeźby buddyjskiej), architektury (w tym historię ogrodów) oraz sztuki ludowej. Druga część śledzi historię rozwoju kaligrafii i malarstwa. Dyskusja obejmuje następujące tematy: teoria sztuki, najważniejsi twórcy i ich dzieła, kolekcjonerstwo, kwestie naśladownictwa, krytyka sztuki, aspekty historyczno-społeczne. Nacisk położony jest na kwestie rozumienia miejsca i roli sztuki w kulturze chińskiej, chińskiego rozumienia piękna, interpretacji i odczytywaniu dzieł sztuki, roli piśmiennictwa o sztuce, wiedzy eksperckiej.
Rodzaj przedmiotu
Efekty kształcenia
Oczekuje się, iż po zakończeniu kursu studenci będą posiadali ogólną wiedzę o głównych dziedzinach sztuki chińskiej i jej historii, o sposobach obcowania z dziełami sztuki oraz interpretacji obrazów i kaligrafii.
Kryteria oceniania
Kontrola obecności, test pisemny po pierwszym semestrze, egzamin pisemny po drugim semestrze
Literatura
Literatura zalecana w języku polskim:
1. Zemanek, A. (red.): Estetyka chińska. Antologia, Universitas, Kraków, 2007
2. Jacoby, M. (et al.), Sztuka chińska w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, MNW, Warszawa, 2009
3. Li Weiming, „Zarys historii chińskich brązów” W: Piękno i rytuał. Starożytne brązy chińskie ze zbiorów Chińskiego Muzeum Narodowego w Pekinie, Muzeum Narodowe w Warszawie, 2006, s. 22–37.
4. Soper, A., Sickman, L., Sztuka i architektura w Chinach, PWN, Warszawa, 1984
5. Miklos, P., Malarstwo chińskie, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1987
6. Trzeciak, P., Idea i tusz, Prószyński i S-ka, Warszawa, 2002
7. Malinowski J. (red.), Sztuka Chin, Neriton, Warszawa, 2009
8. Eberhard, W., Symbole chińskie. Słownik, Universitas, Kraków, 2001
9. Künstler, M., Sztuka chińska, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1991
Literatura zalecana w językach obcych:
10. Hearn, Maxwell, How to Read Chinese Painting, Metropolitan Museum of Art, New York, 2008
11. Barnhart Richard M. (et al.), Three Thousand Years of Chinese Painting, Yale UP, 1997
12. 薄松年 (主編): 中國美術史教程, 陜西人民美術出版社, 西安, 2000.
Bo Songnian (red.), Zhongguo meishushi jiaocheng, Shaanxi renmin chubanshe, Xi’an, 2000.
13. 薛永年, 邵彥: 中國繪畫的歷史與審美鑒賞, 中國人民大學出版社, 北京 2000.
Xue Yongnian, Shao Yan, Zhongguo huihua de lishi yu shenmei jianshang, Zhongguo renmin daxue chubanshe, Beijing, 2000.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: